ءبىر جۇتىم قىمىز
شىبىن جانى شىرقىراپ، سىرقاتى ءتاندى سىزداتقان سايىن ءبيبىسارا اجەي جارىق دۇنيەدەن كۇدەر ۇزە باستاعان. قىلداي وڭەشتەن قىلتاناقتاي اس وتپەيدى. ەرنى كەبەرسىپ، تاڭدايى قاڭسىپ، تەك ءبىر جۇتىم سۇيىقتى عانا اڭسايدى دا تۇرادى. جۇتىنعان كەزدە سىلەكەيى قويۋلانىپ، كومەي تۇسىندا كىلكىپ قالاتىن دا كەزى كوپ. ءدال وسىنداي كەزدە الدامشى ساۋلە مەن قىلاڭىتىپ تۇرعان شايتان ۇمىتتەن ابدەن جەرىنەدى. ءقازىر دە، مىنە، ءشول قىسىپ اكەتىپ بارادى. شىت-شىت بوپ ءتىلىنىپ كەتكەن ەرىندەرى بىر-بىرىنە ازەر ءتيىپ:
— ءاي-بۇ-بى... — دەپ قينالا داۋىس شىعاردى.
ءايبۇبى — جالعىز ۇلدان كورگەن جالقى نەمەرەسى ەدى. ۇلى بەكميراس ەرتە كەتەدى، كەش كەلەدى. كۇنى بويى جۇمىستا. ەرتە كەلگەن كەلىننەن قايىر جوق. وسىندايدا شىقپاي جاتقان شىبىن جانىنا ناليدى دا. بولمەسىنە سەكىرە باسىپ ءايبۇبى كىردى.
— مەنى شاقىردىڭىز با، اپا؟
قارشاداي قىز اپاسىنىڭ اڭسارىن ايتقىزباي-اق سەزىپ، ءسۇت شالاپتاعان اق سۋ الا كىرگەن ەكەن.
كەمپىر ورتا شىنى سۋسىندى باسىنا ءبىر-اق كوتەردى دە، سۇلىق وتىرىپ قالدى. ماڭدايىنان شىپ-شىپ تەر شىقتى. «جاساعان-اي، كىمنىڭ قارعىسىنا قالدى ەكەنمىن؟!»
جاڭاعىداي ەمەس، بوي ازداپ جەڭىلدەپ قالعانداي بولدى. ءايبۇبى ونىڭ تىرتيعان ارىق كەۋدەسىن كورپەسىمەن قىمتاپ، ماڭدايىنىڭ تەرىن ءسۇرتتى. سونسوڭ جانارى جاۋدىراپ، اجەسىنە اياۋشىلىقپەن قاراپ، مۇڭايىپ وتىرا بەرىپ ەدى، شەشەسىنىڭ «ءايبۇبى» دەگەن ىزعارلى داۋىسى ورنىنان ەرىكسىز جۇلىپ الدى.
— تاستاي باتىپ، سۋداي ءسىڭىپ قايدا كەتتىڭ؟ سەن دە ولمەلى كەمپىرمەن بىرگە ولەيىن دەپ وتىرمىسىڭ؟!
تورگى بولمەدەن شاڭكىلدەي شىققان بۇل ءسوز ءبىر اياعى جەردە، ءبىر اياعى كوردە جاتقان شۇيكەدەي كەمپىردى قاسقا ماڭدايدان قاق سالىپ وتكەندەي بولدى دا، ارتىنشا قىستىعىپ جىلاپ جىبەردى.
— اپىرىم-اي، يت ءولىم-اي! جانىمدى قيناماي الا سالساڭشى! — دەپ شىن پەيىلمەن جالىنا، جالبارىنا كۇبىرلەدى. كەلىنىنە دەگەن وكپەسى قارا قازانداي بولىپ، تاڭىرگە جالبارىندى. سوسىن ءبىر مەزەت قالاعا كەلگەنىنە وكىندى. جاس شىلاعان كوزىن اشىپ ەدى، قابىرعادا ءىلۋلى تۇرعان شالىنىڭ سۋرەتىن كوردى. قاباعى قاتىڭقى، بەتىن بەرى بۇرماستان كوزىنىڭ قيىعىمەن نەمقۇرايلى عانا قاراپ تۇرعانداي.
بەكميراسى ەلگە بارىپ، قالاعا كوشىرىپ اكەتەتىن كۇنى مارقۇم شالى تۇسىنە كىرىپ: «ءوز وتىڭدى ءوشىرىپ قايدا باراسىڭ؟ باسقانىڭ التىن تاعى ءوز وشاعىڭداي بولا ما؟» — دەپ تىم قاجي سويلەگەنى ءالى ەسىندە. بۇل جولى دا سولاي دەپ كىنالاپ تۇرعانداي بولدى.
بەيشارا كەمپىر مۇندا ءقايبىر جىرعاعاننان كەلدى دەيسىڭ. شالى وتكەن سوڭ ءبىر ۇيدە سەگىز جىل بويى جالعىز وتىردى. وندا دا كۇندىز-تۇنى جالعىز ۇلدىڭ تىلەۋىن تىلەپ، سونى داتكە قۋات قىپ، قارا شاڭىراقتى كۇزەتىپ قالا بەرگەن. ەل ءىشى التىن بەسىك ەمەس پە، اۋىلدىڭ قارا سيراقتارى «بي-انا» دەپ قۇراق ۇشىپ، ءبىرى وتىنىن اكەپ، ءبىرى سۋىن تاسىپ دەگەندەي جالعىزسىراتپاپ ەدى. امال نە، بەكميراسى تۇيە بوتالاعانداي اۋىلعا كەلگەن سايىن قالاعا كوش دەپ قولقا سالۋىن قويمادى. ءبىراق بۇل اۋەلدە كىر جۋىپ، كىندىك كەسكەن جەرىن قيىپ كەتە المادى. جانە اۋىلدىڭ سىرتىندا ءبىر ۋىس توپىراق بوپ جاتقان شالىنىڭ ارۋاعىنان دا اتتاپ وتكىسى كەلمەگەن. جامان ايتپاي جاقسى جوق، ەگەر قارا جەر تارتىپ، كوز جۇمعانداي كۇن تۋسا، سول قارا شالىنىڭ قاسىنا تومپايا كەتۋدى ويلاعانى راس.
ءسويتىپ، ۇكىمەت بەرگەن پەنسياسى مەن شال ەكەۋىنىڭ تىرنەكتەپ جيناعان ازعانتاي داۋلەتىن تالعاجاۋ ەتىپ وتىرا بەرەتىن ەدى، قۇرىپ كەتكىر، وسى قۋ كەسەل اياقاستى جابىستى دا، كۇن وتكەن سايىن قىڭقىل-سىڭقىلى كوبەيە باستادى. ۇلى كوشىرۋگە بارعان جولى:
— ويپىرىم-اي، اپا، نەعىپ جۇدەپ كەتكەنسىز؟! — دەپ شوشىنا سويلەگەنى بار. اقىرى مىنە جازىمىشتان وزىمىش جوق دەگەن وسى بولدى.
كەمپىر ءبىر ءسات قارسى الدىنداعى قابىرعادا ءىلۋلى تۇرعان كەلىنى ماريانىڭ سۋرەتىنە كوزى بوتالاي قارادى. قانداي ادەمى. تولقىندى قارا شاشى كەڭ ماڭدايىن جيەكتەي توگىلىپ، جۇپ-جۇمىر مويىندى قىتىقتاي تومەن قۇلاپتى. ۇشى ءسال سۇيىرلەۋ قىر مۇرىننىڭ استىنان قايمىجىقتاي ۇقا ەرىندەرى شالقاسىنان تۋعان جاڭا ايداي قيىلىپ تۇر. ءبارى دە كوزگە سۇيكىمدى-اق. تەك اناۋ قۇيرىعى قيىلا بىتكەن سىلەۋسىن كوزدەرىنەن عانا ءبىر بەلگىسىز سالقىندىق بايقالاتىن سەكىلدى... نەگە ەكەنى بەلگىسىز، كەمپىردىڭ كارى جۇرەگى كەنەت ءدىر ەتە قالعانداي بولدى. سوسىن كوزىن جۇمعان كۇيى تاعى دا وتكەن كۇندەرىن ەسكە الدى. ول كەزدە وسى كەلىنى مەن ۇلى ەكەۋى دە جالاڭ اياق ستۋدەنت بولاتىن. ىشەر اس، كيەر كيىمگە قازىرگىدەي مولشىلىق قايدان بولسىن. شالى ەكەۋى جىلدار بويى تىرنەكتەپ جيناعان ون شاقتى دومالاقتى كەلىننىڭ قولىنا سالعاندا:
— قۇداي-اۋ، ءوز قاجەتتەرىڭىزگە جاراتساڭىزدارشى. بۇنى ءبىز قايتپەكپىز؟ — دەپ تارتىنعاندا، بۇل:
— ال، قاراعىم، ال، بۇل سەندەردىڭ نەسىبەلەرىڭ عوي، — دەگەن.
— دۇنيە جيناعانشا، ءبىلىم جينا دەگەن ءسوز بار، اپا. ەكەۋمىز ەل قاتارلى ءجۇرىپ جاتىرمىز، — دەگەن سوندا تاعى. بۇعان شالى ەكەۋى قاتتى قۋانىپ، ىشتەي شۇكىرشىلىك ەتكەن. كەيىن... وسىدان ءۇش جىل بۇرىن قالاعا كەلگەندە كيىم-كەشەگىنىڭ اراسىنا وراعان جانە ءبىر دوربا اقشانى شىعارىپ كەلىنىنىڭ الاقانىنا سالعاندا، ول ءسال ءيىلىپ كەلىپ بۇنىڭ بەتىنەن ءشوپ-شوپ ءسۇيىپ:
— اپا-اۋ، مۇنشاما دۇنيەنى مەن قايتەمىن، ءبىراق ميراس جاياۋ سالپاقتاپ ءجۇر ەدى. جارايدى، اياق ارتار بىردەمە الار، — دەپ ەمەن جارقىن اشىلا كۇلىپ ەدى. ونىڭ بۇل كۇلكىسى كەمپىردىڭ بۇكىل جۇيە-جۇيەسىنە قان جۇگىرتكەندەي بولعان. ەندى ويلاپ وتىرسا، سول كەلىننىڭ سونداي ادەمى كۇلكىسىن بۇل جازعان نەبارى ەكى-اق رەت كورگەن ەكەن. ەكى رەتىندە دە تەك اقشامەن عانا كۇلدىرگەن ەكەن.
البەتتە، ادامنىڭ بۇكىل مىنەزى كوزىندە تۇرا ما، كالاي؟ باياعىدا... وسى كەلىنى العاش تابالدىرىعىن اتتاپ كىرىپ كەلگەندە، قاراشىعى جالت-جۇلت ەتكەن ءسال شەگىرلەۋ كوز وڭمەنىنەن وتكەندەي، بۇنىڭ جۇرەگىن ءدىر ەتكىزىپ ەدى. ءيا، سوندا، وعان تۇرا ۇمتىلعاندا، كەنەت قالت تۇرىپ قالعان. نەگە ويتكەنىن ءوزى دە تۇسىنبەيدى، ايتەۋىر الدىندا ادام ەمەس اجداھا تۇرعانداي تۇلا بويى قاراداي قالتىراپ كەتكەنى بار. ۇلى مەن كەلىنى تويىن وتكىزىپ، قالاعا قايتقاننان كەيىن وسى جايدى شالىنا ايتىپ ەدى:
— ساعان دا قايداعى كورىنەدى ەكەن. كىم بولسىن مەيلى، الدىمەن جالعىزىڭا جانسەرىك بولسا بوپتى دا، — دەپ تەرىس اينالىپ كەتكەن-دى. سودان بەرى كەلىنىمەن اشىق- جارقىن ءبىر اڭگىمەلەسىپ كورمەپتى. قانشا ەلجىرەپ سوزگە تارتايىن دەسە دە، ورتالارىندا الدە ءبىر بوگەت تۇرعانداي بولا بەرەدى.
...جاراتىلىسىندا بۇل ادامدارمەن تەز ءتىل تابىسىپ، شۇيىركەلەسىپ كەتۋشى ەدى، وسى ءبىر جانعا كەلگەندە كوڭىل شىركىن تۇتقىرلانىپ، تۇرتپەككە كونبەي-اق قويدى گوي. كەلىنىمىن دەپ ول دا كوڭىلدەگىسىن جايىپ سالمايدى. ايتەۋىر سۋىق قاباق تانىتىپ، توماعا تۇيىق جۇرە بەرەدى. جاراتقاننىڭ بۇعان بەرگەن مىنەزى سول ما دەيىن دەسەڭ، باسقالارمەن ول جاعى-جاعىنا تيمەي، سۇيرەڭ قاعىپ سويلەسىپ جاتادى.
ال بۇعان... باسقا ۋاقىت بىلاي تۇرسىن، سىرقاتتانعاننان بەرى «اپا» دەپ ءبىر رەت تە باسىن سۇيەپ كورگەن جوق.
اجەي تاعى شولدەي باستادى. بىرەۋدى شاقىرماققا وقتالىپ ەدى، داۋىسى شىقپادى. تاڭدايى قاڭسىپ، تاماعى قۇرعاپ قالىپتى. «اتتەڭ، — دەدى ىشتەي. — ءبىر جۇتىم بىردەمە بولسا عوي». الدە نەنى اڭقاسى كەۋىپ اڭسايدى، ءبىراق ءدال نە ەكەنىن ءوزى دە بىلمەيدى. ەگەر تابىلسا، سول عانا بۇنىڭ قاتالاعان ءشولىن باساتىن سەكىلدى. ءوستىپ جاتقان كەزدە سىرتتان بوتەن دە بولسا بىرەۋ كىرىپ كەلسە ەكەن دەپ تىلەيدى. ماريامەن قىزمەتتەس ءبىر ادەمى كەلىنشەك بۇرىن ءجيى كەلىپ، بۇنىڭ جايىن ءبىلىپ تۇرۋشى ەدى. جۋىقتا ماريا: «ەكەۋمىزدىڭ قايسىمىز وسى ءۇيدىڭ قاتىنى ەكەنىمىزدى بىلۋدەن قالدىم» دەگەننەن كەيىن ول دا بۇل ءۇيدىڭ ەسىگىن اشقاندى قويعان.
اجەي كەنەت باسىن كوتەرىپ تۇرىپ كەتپەكشى بولدى. ءبىراق ونداي كۇش قايدا-ا. ات ارىسا — تۋلاق، ادام ارىسا — ارۋاق. بۇل دا ءقازىر سۇيەگى ساۋدىراعان ارۋاق بولدى ەمەس پە... نە كەرەك، بار كەسەل وسى قالاعا كەلگەن سوڭ جابىستى عوي. جالعىز ۇلدىڭ جايىن ويلايمىن دەپ اقىرى مۇنداي كۇيگە تاپ بولارىن كىم بىلگەن. ەندى مىنە، ەلدەن قالاي كەتتى، سولاي ورەسى قىسقارىپ، ءورىسى تارىلىپ، تورعا تۇسكەن تورعايداي بولىپ جاتقان سىيقى مىناۋ. بايلىق، بەرەكە، ىرىس ەل ىشىندە، ۇيرەنىسكەن، قاتىناسقان، ەڭبەك ەتكەن ورتاڭدا ەكەن عوي.
ءقازىر ەگەر شاڭىراعىندا قالقايىپ وتىرسا، بىرگە ءوسىپ بىتە قايناسقان اۋىلداستارى مەن تۋعان-تۋىسقاندارى كۇن قۇرعاتپاي كەلىپ، كوڭىلىن سۇراپ تۇرماس پا ەدى. ياپىر-اي، كوڭىل سۇراۋ دەگەن دە ادامعا ۇلكەن قۋات ەكەن عوي. وتكەندە بىر-ەكى رەت كەلىننىڭ اكە-شەشەسى كەلىپ: «قۇداعي، جاعدايىڭىز قالاي؟»، — دەپ جانىندا بىرەر ساعات وتىرىپ كەتكەندە، بايقۇس كەمپىر قانداي قۋاندى دەسەڭىزشى! امال جوق، سودان كەيىن كىسى بەتىن كورگەن ەمەس. كىسى بەتىن كورەر ەدى-اۋ، تەك ءبارى دە بىرەۋدىڭ توبەسىن كورسە، توبە شاشى تىك تۇراتىن تىكباقاي كەلىننىڭ كەسىرى دە.
كوكتەمدە ەلدەن كەلگەن اۋىلداستارى بىرىنەن سوڭ ءبىرى كەپ، جۇما بويى ۇيدەن قوناق ۇزىلمەپ ەدى، ءبىر كۇنى كەلىنى بەكميراسقا:
— ءبىز وسى قاشان ەل سياقتى ءومىر سۇرەمىز. قاشان مىنا كون ەتىكتى قالىڭ توبىردان قۇتىلامىز. ءبىر شىنى شايدى ەركىن وتىرىپ ىشەتىن كۇن بولا ما، جوق پا؟! — دەپ زىركىلدەپ جاتقانىن بۇل اۋىزعى بولمەدەن اپ-انىق ەستىگەن. ولمەلى كەمپىر نە دەسىن، كوزىنەن جاسى ىرشىپ-ىرشىپ كەتكەن. بارىنەن جانىنا باتقانى، ۇلى سوندا مىڭق-مىڭق ەتىپ ءبىر اۋىز ءسوز ايتا الساشى. وسى جالعىز كىشكەنتاي كەزىندە مىنانداي ەمەس سياقتى ەدى. تىم وزگەرىپ كەتكەن. ول قيىلا سۇرانىپ قالاعا كەتەيىك دەگەندە، بۇل:
— قاراعىم-اۋ، مەكتەبىڭدى ءبىتىردىڭ، ەندى ەلگە كەلىپ ال. مۇندا دا ەكى قولعا ءبىر جۇمىس تابىلار، — دەدى. ۇلى مىرس ەتىپ ميىعىنان كۇلدى دە:
— مۇندا كەلسەك، وسپەي قالامىز عوي، اپا، — دەدى.
كەمپىردىڭ جۇرەگى شىم ەتتى. «ويپىرىم-اي، بۇل ءوزى نە بولىپ كەتكەن»، — دەدى ىشتەي شوشىنا.
— مۇنداعى ازاماتتار وسپەگەننەن ءولىپ قالعان جوق قوي. وزىڭدەي بالالار دا ەلگە سەبىن تيگىزىپ، جۇرت قاتارلى ءومىر ءسۇرىپ جاتىر. بۇلاردان ارتىلىپ قايدا باراسىڭ، قاراشىعىم؟ — دەگەن تەك قينالىپ.
— جوق، اپا، بۇنداعى جىگىتتەر ءبىر اۋىلدىڭ قامىن ويلاسا، ءبىز ءبىر ەلدىڭ جايىن ويلايتىن بولۋىمىز كەرەك، — دەپ ول ويلانا، ءوزىن سونشاما اسقاق ۇستاي سويلەدى.
كەمپىردىڭ كوزى شاراسىنان شىعا، يمانىن ۇيىرگەن ادامداي كۇبىرلەپ: «استامشىلىق-اي!» — دەدى. جالعىزى مۇلدە بوتەن بىرەۋدەي كورىندى. دەگەنمەن بۇل ۇلىن جاماندىققا قيعىسى كەلمەگەن. جان جۇيەسىن جايلاعان «استامشىلىق» اتتى اۋرۋدان جالعىزىن اراشالاپ الىپ قالۋدىڭ جولىن تاپپاي، جۇرەگى شىرقىراپ تۇر.
— قۇلىنىم-اۋ، — دەدى تەرىس اينالا بەرە كوز جاسىن ءىلىپ تاستاپ: — وتان وتباسىنان باستالادى ەمەس پە؟ يەكتەگەن استامشىلىعىڭ نە بۇل؟!
— اپا، ءسىز قىزىقسىز. ۇلكەن پوستىعا كوتەرىلۋ ءۇشىن ۇلكەن جۇرەك كەرەك. مەن ءوز كۇشىمە سەنبەسەم، بىلاي دەمەس ەدىم، — دەپ ول ەسە بەرمەدى.
— ۋ، بالام، تەك ادال جولمەن جۇرسەڭ بولدى دا، — دەدى اجەي، كۇرسۇنىپ. — ادال بولساڭ، ادامدار ساعان قورعان بولار. ومىردە ارامدىق، قاراقۇيرىقتىق، قۋلىق-سۇمدىق ەتكەن ادامنىڭ ءىسى وڭىپ كورگەن جوق.
سوندا ول ارقاسىنا ەر باتقان اتتاي بەلى بىلق ەتە ءتۇستى دە، جانارىندا الدە ءبىر جاساندى جالىن ويناپ:
— كولەڭكەسىز كىسى كورگەم جوق، ءادىل بولعان اكەم ءبىر اۋىلدان استى ما؟ — دەگەن بەتى بۇلك ەتپەي.
*******
بۇل ءۇيدىڭ ەسىگىن اشاتىندار الگى ءبىر جوعارعى جۇمىستاعى ءۇش ازامات. اراق ءىشىپ، ءبىرىن-بىرى قولپاشتاپ، كولگىرسي ماقتايدى-اي كەپ. سونسوڭ ارقالارىنان قاعىسىپ، قارق-قارق كۇلىپ شىعىپ كەتەدى. سونىڭ كۇشى مە ەكەن، بەكميراس قاراپايىم ينجەنەرلىكتەن، باستىققا، ودان جىل وتە بەرە الگىبىر باستاۋ ورگانىنىڭ باستىعىنا كوتەرىلىپتى. ءبىر جولى جولداستارى ويناپ-كۇلىپ كەتكەننەن كەيىن، بەكميراس: «مينيسترلىكتىڭ توبەسى جاقىن قالدى»، دەپ داۋىسىن شىعارا وز-وزىنە كۇبىرلەدى. سوندا بۇل ۇلىنىڭ ىشكى ويىن ۇققان-دى.
...ءبيبىسارا اجەي ءومىردىڭ قاراڭ-قۇراڭ قالتارىسىن ويلاي-ويلاي كۇندى باتىرعان. قورجىن بولمەدە بەكميراستىڭ داۋسى شىقتى. اجەي دەرەۋ قۇلاعىن ءتۇردى.
— ماريا، سەن بەرى قارا. مەنىڭ اكەم ءومىر بويى باستىق دەگەن ايدار تاققانىمەن بىرلەستىكتىڭ ورىنباسارىنان ورلەپ كورگەن جوق. سەنىڭ اكەڭ وتىز جىل دارىگەرلىك قىزىمەت اتقارعاندا سەكتور مەڭگەرۋشىسىنەن ارى اياق باستى ما؟ ال ەندى بەكميراسىڭا ءبىر قاراپ قوي! بۇگىننەن باستاپ سەن ەندى جامان ماستەكتەي «موسكۆيچتە» ەمەس، ەسىك پەن توردەي «ۆولگادا» شايقاقتايسىڭ، — دەگەن ءسوزى ەستىلدى.
— ميراسجان، قۇتتىقتاۋعا جولداستارىڭ كەپ قالسا ۇيات بولار، ەكەۋمىز اۋەلى دۇكەنگە جۇگىرەيىك — دەدى، كەلىنى ساسقالاقتاپ. سونسوڭ ءسوزىنىڭ اراسىندا:
— اپاڭ «قىمىز-اي» دەپ ساندىراقتاپ جاتتى باعانا.
— ياپىر-اي، ءا! قىمىز اڭساپ جاتىر دەيسىڭ بە؟ جاقىن ماڭايعا ءجۇرىپ كەتسە تابىلار ما ەكەن؟ — دەدى ۇلى.
«قىمىز! نە دەگەن ادەمى نارسە؟!».... ءبيبىسارا اجەيدىڭ تاڭدايى ونان ارمەن كەبەرسىپ، تۇتقىرلاندى. قۇلاعى شۋىلداپ، كوزىنىڭ الدى تۇماندانىپ كەتتى. سول تۇماننىڭ اراسىنان ۇلكەن مەيىز سابادا اسىپ توگىلە جازداپ تۇرعان قىمىز عانا كورىنەدى. ونىڭ مۇرىن جارار ءيىسى بولمە ىشىندە اڭقىپ كەتكەندەي مە، قالاي؟
ءدال وسى كەزدە قورجىن بولمەدەگى ماريانىڭ:
— بۇل نەنىڭ ءيىسى. نەسەپتىڭ ءيىسى مە؟ — دەگەن داۋىسىن ەستىپ جاتتى. جەر جىبىرلاپ جۇرەتىن ۋاقىتى بىتكەنىن كەمپىر سەزدى. دەمى جيىلەپ، جانى شىقپاي شىرقىراپ تۇردى. ءتىلىنىپ، كوگەرىپ كەتكەن ەرنى ءشول باسار بىردەمە ءىشۋدى ويلادى. جانىنداعى جاتاعان ستولگە ەتىنەن ايرىلعان ءحالسىز قولىن سوزىپ كورىپ ەدى، ەش نارسە ىلىنبەدى. جۇرەگىنىڭ سوعىسى جيىلەپ، دەم الا الماي ەكى تاناۋىنىڭ ەتەگى قۋسىرىلىپ كەتسە دە، ەسىنەن ايرىلعان جوق.
ءوز قۋانىشتارى وزدەرىندە بولىپ جاتقان اكە-شەشەسىنەن سىتىلىپ، اجەسى جاتقان بولمەنىڭ ەسىگىن اقىرىن اشىپ كىرىپ كەلگەن ءايبۇبى شوشىپ كەتتى. اجەسىنىڭ كوزىنە نەمەرە قىزى ۇزاقتا-ا-ان بۇلدىرلانا كورىندى. ول قولىن كوتەرمەكشى بولىپ ەدى، شىدامادى. ءتىلىنىپ كەتكەن ەرىندەرى زورعا بىر-بىرىنە جاناسا «ءبىر جۇ-ت-ى-م ق-ى-م-ى-ز» دەگەندە، جاعى بوس قالىپ، كوزىنىڭ قاراسى جوعالىپ كەتتى.
كىشكەنتاي ءايبۇبى اجەسىنىڭ كوز جۇمعانىن بىلگەن جوق. ونىڭ ادام شوشىرلىق تۇرىنە قاراپ باج ەتتى.
— ءبىر جۇتىم قىمىز! اجەمە ءبىر جۇتىم قىمىز بەرشى، كوكە؟! — دەپ ەڭىرەپ جىبەردى.
ونىڭ داۋسىن ەستىپ ساسقالاقتاپ كەلىنى مەن ۇلى كەلدى.
ءبيبىسارا اجەيدىڭ بەتىندەگى ءاجىم مەن شولدەپ ءتىلىنىپ كەتكەن ەرىندە اڭسارى اۋىپ، ماڭگى-باقي ءشولى قانباي كەتكەن بەلگى تۇر...
You Might Also Like
-
ءۇي ەكەنى بەلگىسىز، ۇڭگىر ەكەنى بەلگىسىز، قوجالاق قابىرعالاردىڭ قورشاۋىندا قالىپتى. كەلىننىڭ جۇزىندە انالىق مەيىرىمنىڭ ءىزى دە جوق، تۋلاق ۇستىندە تىرباڭداپ جاتقان نارەستەگە جەمتىك كورگەن جىرتقىشتاي و...
-
ءالسىز شام جارىعى ولەۋسىرەي جانىپ تۇرعان، قارا كولەڭكە جەراستى وتكەلىنە تۇسكەندە جاڭا پىسكەن سامسا ءيسى مۇرنىڭا كەلەدى. بۇرقىراعان سامسا ءيىسى جايىلعان اۋانى كەسىپ وتكەن سايىن وقۋداعى شاعىم ەسىمە تۇسە...
