Соңғы жаңарту

(Өзгертілген уақыты 12 сағат бұрын)
Ақмаралдың өтініші

Екінді кезі еді. Ақбота әлдекімнен қорқып қашқандай артына алақтап, екінші қабатқа жүгіріп шықты. Аптыға кеп есік тұтқасына жармаса бергенде, мектепке бара жатқан апасына қарсы ұшырасты.

— Ақмарал... Ақмарал! — деді көзі жыпылықтап. Артына бір қарап алды: — Дина сұраса, мені жоқ деші.

— Неге?

— Мен онымен ойнағым келмейді

— Жоқ деп өтірік айта алмаймын. Мен пионермін, — деген апасы мектебіне кетіп қалды. Ішке кірген соң столда сабағына дайындалып отырған ағасына кеп жалынды. — Әнуар... Әнуар! — деді столға асылып.

— Әрі тұр. Қолымды бұзасың, — деп ағасы қабақ түйді.

— Дина келсе, мені жоқ деші.

— Неге?

— Мен онымен ойнағым келмейді

— Мен өтірік айтпаймын.

— Сен де пионерсің бе?

— Жоқ, мен октябрятпын.

Ақмарал бұртиып асханада шай ішіп отырған әжесіне барды.

— Әже, — деді еркелей асылып. — Дина келсе, мені жоқ деші.

— Неге, боташым-ау?

— Мен онымен ойнағым келмейді. Ол жаман, үйіңнен конфет әкелмесең, ойнатпаймын деді.

— Ойнатпаса ойнама, — деді Айымкүл әжей, — жоқ жоқ деп өтірік айтудың қажеті қанша?

— Сен де пионерсің бе, әже?

— Жоға...

— Сен неге өтірік айта алмайсың?

— Үлкен басыммен өтірік айтып не көрініпті маған?

— Мен көзімді жұмып жатайын, әже... Сен мені ұйықтап қалды дейсің бе? — деді амалы таусылған Ақмарал.

Немересінің қылығына мәз болған Айымкүл әжей:

— Айтайын... Айтайын, — дей берді.


You Might Also Like

Жаңалықтар

Жарнама