InfoHub Logo

تۋعانىنا 100 جىل تولۋىنا وراي

سىبىرلاعاندى قۇداي ەستىمەي مە دەگەندەي، بولماعاندى بولدى دەپ وتىرىك ايتۋدىڭ كەرەگى بولا قويماس. مەن ءماريام حاكىمجانوۆا اپامىزبەن تىرلىگىندە بالەندەي سىرلاسىپ، كوپ بىلە قويعان دا، سويلەسىپ، سىرلاسىپ كورگەن دە ادام ەمەسپىن. الىستان اتىن ەستىگەنىمىز بولماسا، كەزىندە و كىسىنىڭ كىتاپتارىن دا قالت جىبەرمەي قاداعالاي وقىپ وتىرىپ ەدىم دەپ جانە وتىرىكشى بولا المايمىن. كەيىن الىستان جۇزدەسىپ، بىردە باس يە، بىردە باس يزەسە سالەمدەسە ءجۇرىپ تە ول كىسىگە دەگەن سىيلاستىعىم مەن قۇرمەتىمنىڭ بىرتىندەپ ارتا تۇسكەنى بولماسا، قاتار ءجۇرىپ ءتىل ايقاستىرا قويعان كىسىلەر ەمەسپىز. جالعىز رەت قانا، وندا دا فاريزا وڭعارسىنوۆانىڭ جەتەلەۋىمەن جەنپي-دە بىرگە بولعانىمىز بار. ۇمىتپاسام، ول ءقازىر وتكەن عاسىر اتالاتىن سوناۋ ءبىر جەتپىسىنشى جىلداردىڭ سوڭى بولۋى كەرەك، فاريزا ماعان تەلەفون شالىپ، سول قىزدار ينستيتۋتىندا ءماريام اپايمەن كەزدەسۋ بولاتىنىن، سوعان ءبىز ەكەۋمىز نوكەر رەتىندە ەرە بارىپ، شاشباۋىن كوتەرۋىمىز كەرەك ەكەنىن ايتقان. فاريزانىڭ مىنەزىن ءبىرازىڭىز بىلەسىزدەر، وكتەم سويلەپ ۇيرەنگەن، سەنىڭ قولىڭ بوس پا، جوق پا، ىقىلاس-ىنتاڭ بار ما، بارعىڭ كەلە مە، كەلمەي مە دەپ سۇراپ جاتپادى، ايتىم — ءبىتتى، كەستىم — ءۇزىلدى دەپ، توقەتەرىن ءبىراق قايىردى دا، كوشەگە شىعىپ كۇتىپ تۇر دەپ، جولشىباي كولىگىنە مىنگەستىرىپ الا كەتكەن. قاسىندا ءماريام اپام بار ەكەن. قىسىلا بارىپ قاستارىنا جايعاسقام.

مەنىڭ انام جۇپار دا 1906 جىلعى ەدى. سول كىسىمەن جاستارى قاتارلاس ەكەندىگىن بىلگەندىكتەن دە بولار، كىشىلىكپەن قىسىلا بارىپ سالەم بەرگەن ماعان ءماريام اپام دا بار ىقىلاسىمەن بۇرىلا كوڭىل ءبولىپ، حال-كۇي سۇرادى، كوپتەن بىلەتىن كىسىدەي-اق وزىنە بىردەن-اق ءۇيىر ەتىپ الدى. فاريزا سول ەركىن سويلەيتىن زامانداستىعىن پايدالانىپ بىرەر رەت ارتىق-كەم ءازىل ايتقان بولىپ ەدى، ونى دا بارىنشا سىپايى كۇلە وتىرىپ، ورىندى تەجەي بەرگەن. بۇل كەزدە ۇلكەندى-كىشىلى اقىنداردىڭ بىرقاتارىمەن تانىسىپ، ۇيىرسەك بولىپ قالعان كەزىم عوي، ماعان، شىنىمدى ايتسام، ول كىسى اقىن ءماريامنان گورى، انا ءماريام رەتىندە كوبىرەك ۇناپ، كوڭىلىمدى وزىنە كوبىرەك بۇرا بەرگەن. ءبىر كورگەن جاندى جۇرەگىنىڭ جىلۋىنا وسىلاي وراي قوياتىن ادامدار دا بولادى ەكەن-اۋ دەپ ويلاعام ەرىكسىز.

قاراڭىزدارشى، شىنىندا دا تالانت دەگەننىڭ ءوزى دە ءتۇرلى-تۇرلى بولا ما دەيمىن. تالانتتىڭ ءبىر قىرى دارىن، ءبىر قىرى قابىلەت بولار. بىرەۋلەر ەل بيلەپ، جۇرت شۇيلەۋ ارقىلى كوزگە تۇسسە، ەندى بىرەۋلەر ينەمەن قۇدىق قازا ءجۇرىپ، ءوقۋ-بىلىم جولىنداعى تالانتىمەن دىتتەگەن جەرىنە جەتىپ جىعىلىپ جاتادى. ال ەندى وسىلاردىڭ ەشقايسىسىنا ۇقسامايتىن، جولى دا، ءجونى دە ەشقاشان تۇيىسپەيتىن ەڭ دارا، بيىك، اۋىر ەڭبەكپەن دە ەكىنىڭ ءبىرىنىڭ قولى جەتە بەرمەيتىن دارىن — ول كىسىلىك ءبولمىس-بىتىم، سۇتپەن كىرىپ سۇيەكپەن عانا شىعاتىن ءتۋابىتتى مەيىرىم، مەيىرماندىق اتالاتىن تالانت. ول كىم كورىنگەننىڭ ماڭدايىنا بۇيىرا بەرمەيدى. كەيدە نەبىر داڭعايىر دا دارا دارىن اقىنداردىڭ وزىنە تالانتتىڭ وسى ءبىر قىرى جەتىسپەي جاتادى. ال الدا-جالدا تال بويىنا سونداي قاسيەت ۇيالاي قالعگان ادام ىڭ-شىڭسىز ۇندەمەي وتىرىپ-اق اينالاسىن ءۇيىرىپ، ءيىرىپ، ءوز ماڭىنا توپ-توپتاستىرا، ءوز اۋزىنا قاراتا بۇرىپ الىپ كەتەر ەدى. ەسكىنىڭ كوزىندەي بولىپ كورىنەتىن ونداي ادامداردىڭ تالىم-تاربيەسى، مەيىرىم-شاپاعاتىن دا، ونەگە-ۇلگىسىن دە، جۇرتىنا جاساعان ىقپال-اسەرىن دە ءبىر ولشەمنىڭ بويىنا سىيعىزىپ، قولمەن ۇستاي المايسىڭ، قاپەلىمدە ناقپا-ناق، ءدال انىق انىقتاماسىن بەرۋدىڭ ءوزى دە قيىن. "جاقسى ادام" دەيتىن ولشەمنەن گورى ونىڭ اۋقىمى دە كەڭىرەك، ىقپالى زور. ونداي ادامداردىڭ ىزگىلىگى مەن ۇلگىسىنسىز، ىقپال-ىقالاسىنسىز، ەشقانداي دارىن ءوز بەتىمەن وركەن جايىپ، كوگەرىپ، كوكتەپ، جەتىلە ءتۇسىپ كەتە الماس ەدى. ونداي ادامدار بولماسا مىناۋ جالعان دۇنيەنىڭ ءوزى كۇڭگىرت تارتىپ، ونەردىڭ ءوزى دە وڭىنەن ايىرىلىپ، كومەسكىلەنىپ شىعا كەلەر ەدى. سول العاشقى ازدى-كەم جۇزدەسۋدە ءماريام اپايعا قاراي وتىرىپ، ءار ءسوزىن ىقىلاسپەن تىڭداي وتىرىپ، مەن وسىنداي ويعا كەلگەن بولاتىنمىن. سىرت قاراعاننىڭ وزىندە قاراپايىم دەۋگە كەلمەيتىن، كەلبەتىندە ۇياڭدىقپەن بىرگە الدەنە ۇلىلىق بەلگىسى دە قوسا ۇيالاپ تۇرعان اپامىزدىڭ اينالا جۇرتىنا وسىنشالىق نەلىكتەن سىيلى، نەسىمەن سىيىمدى ەكەنىن دە سول جولى تام-تۇمداپ اڭعارا تۇسكەندەي بولىپ ەدىم.

كەيىن ولەڭدەرىن وقىدىم، زامانداستارى مەن قالامداستارىنىڭ ول كىسى جايىندا ازدى-كوپتى جازعان ەستەلىكتەرىمەن تانىستىم، ءتالىم كورىپ، تاربيەسىن العان ەتجاقىن ءىزباسارلارىنىڭ اڭگىمەلەرىن تىڭدادىم، وسىلاردىڭ ءبارى ارقىلى قازاق ەلىنىڭ ءبىر عاسىرعا جۋىق مەرزىمىندەگى ادەبيەتى مەن الەۋمەتتىك تىرلىگىنىڭ قىزىعى مەن شىجىعىنىڭ بەل ورتاسىندا جۇرگەن، سول قىم-قۋىت رۋحاني ومىرىندەگى ءوزى قالدىرعان ءىزى دە قاتپارلى، الار ورنى دا وزگەلەردەن وزگەشە ءماريام اپاي حاكىمجانوۆانىڭ اقىندىق، ازاماتتىق، انالىق بەينە-بىتىمى سۇلبادان تۇلعاعا قاراي اينالىپ، كوز الدىمدا ايدان-انىق قالپىندا سومدالىپ، بەكي تۇسكەنىن ايتا كەتۋگە ءتيىسپىن. كىسىگە بىتەتىن زەيىن مەن پەيىل، انالىق مەيىر، ىزەت پەن ءىلتيپات — اباي ايتاتىن "نۇرلى اقىل مەن ىستىق جۇرەك" اينالاسىنان تابىلاتىن بارلىق تابيعي قاسيەتتەردىڭ جيىنتىعى وسى اراعا توعىسقانداي ەدى.

كىسىنىڭ ءوزىن بىلگەننەن كەيىن بارىپ، ونىڭ سوزىنە دە دەن قويا باستايسىڭ. "كىسىگە قاراپ ءسوز الما، سوزىنە قاراپ كىسىنى ال" — دەيدى مۇندايدا اباي اتامىز دا. كىسى بولمىسىن بىردەن تانىتار سول ءبىر شۋاقتى دا قۋاتتى ءسوزدىڭ ءماريام اپاي بويىنا دارۋى دا كەزدەيسوقتىق ەمەس ەكەن. قازاقتىڭ رۋحاني تىرشىلىگىندە ءوز ورنىن ەشقاشان ەشكىمگە دە بەرە قويمايتىن ۇلى پەداگوگ ىبىراي التىنسارينگە شوبەرەلەس تۋىس بولسا، سول قاتارداعى تاعى ءبىر ايگىلى پەداگوگ سپانديار كوبەيەۆتىڭ ءۋاجىن تىڭداسا، العاشقى اياق الىس ءتالىمدى كۇنى كەشەگى كۇللى قازاق اۋزىنا قاراعان بەيىمبەت مايليننەن السا، قاناتىنىڭ قاتايۋى جولىندا دەمەۋ بولىپ، دەم بەرگەن ادامدارى ساكەن سەيفۋللين، ءىلياس جانسۇگىروۆتەر بولسا، ورنىقتى مىنەزى، ويلى كوكىرەگى بار جاستىڭ تىرلىك جولىن قاتەلەسپەي ءدال تاڭداۋىنا ءسابيت مۇقانوۆ، عابيت مۇسىرەپوۆ، ودان بەرگىدەگى ۇلت ادەبيەتىنىڭ كوسەمدەرى عالي، تايىر، ديحان، ءابدىلدا، جاقان، قاسىمدار قول ۇشىن بەرىپ، قاتارلاس قىزمەت اتقارسا، "اركىمنىڭ-اق تالاسى بار" ولەڭ ءسوز ءماريام اپايدان قاشىپ قايدا بارا قويسىن-اۋ دەپ تە ويلايسىڭ. اتتارى اتالعان، اتالماي دا قالعان سول ادامداردىڭ بارلىعى بۇل كىسىنىڭ قاس-قاباعىنا قاراپ، كوڭىلدەرىنەن تاسا ەتپەۋگە، قاتارلارىنان قالدىرماۋعا تىرىسىپتى. ءسويتىپتى دە، كەي كەزدە ارتىعىراق كەتىپ، ونىڭ يىعىنا نار كوتەرەر اۋىر سالماق تا ارتقان تۇستارى از بولماپتى.

مەن سول العاش جۇزدەسكەندە ول كىسىنىڭ وتىرىس-تۇرىسىنا، يماندى ءجۇزى مەن يبالى مىنەزىنە قاراپ، كوز اشقالى تارشىلىق دەگەندى بىلمەگەن، توقپەيىل، نە ىشەم، نە كيەم دەگەندى ويلاپ باس قاتىرا قويماعان داۋلەتتى ۇيانىڭ ۇيتقىسى-اۋ دەپ ويلاعانىم راس ەدى. ال ولەڭدەرىن وقي كەلە، ول كىسىنىڭ دە اۋىر دا ازاپتى تىرلىكتى باستان وتكىزگەنىن، كوپپەن كورگەن ۇلى توي دەپ، سول ءبىر تارشىلىق پەن تاۋقىمەتتىڭ بارىنە قايىسپاي توزە بىلگەن، ءوز باقىتى ءۇشىن كۇرەسۋدەن جالىقپاعان، سول تاباندىلىعى ارقاسىندا اۋىرلىق پەن ازاپتىڭ ءبارىن دە جەڭە بىلگەن ادام بولعاندىعىنا قانىعا ءتۇستىم.

ارعىسىن ايتپاي-اق، سول كىسىنىڭ جازۋشى ماعيرا قوجاحمەتوۆا قۇراستىرىپ، "انا ءتىلى" باسپاسى وسى تاياۋدا شىعارعان بيىلعى ءۇش تومدىق شىعارمالار جيناعىنىڭ العاشقى تومىنا تاعى ءبىر ءۇڭىلىپ كورىڭىزدەرشى. سول كىتاپتىڭ العاشقى بەتتەرىنىڭ بىرىندە "جيىرما توعىز" دەيتىن ولەڭ بار.

اۆگۋستىڭ جيىرما توعىزى ەستەن كەتپەس،
سول كۇنى توككەن جاسىم ماڭگى كەپپەس،
بۇلبۇلىم باقشاداعى تورعا ءتۇستى،
كوزىمنەن عايىپ بولدى قولىم جەتپەس.
... سول كۇننەن تاس جۇتقانداي جۇرەك اۋىر،
سىرىلىپ، سىرت اينالدى دوس پەن باۋىر،
كىناسىز كىنالىنىڭ بولدىق ءبىرى،
تۇتەپ تۇر قارسى الدىمدا قارا داۋىل، —

دەپ باستالىپ، ومىرلىك قوساعىنىڭ، وتاعاسىنىڭ جازىقسىزدان جاۋ بولىپ ۇستالىپ كەتكەنىن ايتىپ، سول ءبىر 1937 جىلعى ستاليندىك زۇلمات جايلى حابار ەتە كەلىپ:

كەتتى ول، قالدىق شۋلاپ وڭكەي جەتىم،
جەپ بارادى جۇرەگىمدى ىشكى دەرتىم.
جاقىنسىز، جاناشىرسىز قالدىق شۋلاپ،
ءبارىن دە جات قىپ قويدى قۇدىرەتىم! —

دەپ ىشكى دەرتىن اقتارا، اڭىراي وكسىپ الادى دا:

امال جوق، ءومىر زاڭى كوندىم ساعان،
ەل-جۇرتىم، وكپەلەمە سەن دە ماعان.
جاندىم دا جالت ەتىپ ءبىر، ءسوندىم لەزدە،
ءوزى ىزدەر كەيىنگى ۇرپاق دەسە انام! —

دەپ ءوزىن-وزى سابىرعا شاقىرىپ، وقتام ايتادى. وسى ءبىر "ءوزى ىزدەر كەيىنگى ۇرپاق دەسە انام" دەگەن سوزىندە جاتىر ەدى كوپ ءماعىنا-مان.

وسى ولەڭگە جالعاس:

قاپيادا قاق توبەمنەن ءتۇستى جاي،
جارق ەتتى دە، قالدى ءسونىپ كۇن مەن اي.
وزەگىمدى ورتەپ ءوتتى، وكسىتتى،
ءبىزدى نەگە ايامادىڭ، ءا، قۇداي؟! —

دەيتىن وقىرماننىڭ دا ەڭسەسىن ەزەر شۋماقتار تۇيدەك-تۇيدەگىمەن كەتە بەرەدى دە، بۇدان ءارى:

مەن ءجۇرمىن قاسكەلەڭدە كارتوپ قازىپ،
بالالارعا تابام با دەپ قىستىق ازىق.
جارىلىپ ەكى قولىم كۇس بوپ كەتتى،
نەدەن عانا قارعالدىم، نەدەن جازىپ؟! —

دەپ الادى دا، بۇدان كەيىنگى ولەڭىندە:

وكسۋ مەن وكىنىشتە ءوتتى-اۋ ءومىر،
قايعىمەن قاراۋىتىپ شەرلى كوڭىل.
كەشەگى لاپىلداعان ىستىق جۇرەك،
سۋىدى، سۋىقتىعى بەينە تەمىر! —
جاس جەتپەي قىراۋ باستى ساماي شاشتى،
ۋلى وي وزەگىمە ارالاستى.
سۇم ءومىر سىلاڭ قاعىپ سىرت اينالدى،
جارالاپ، كەلەكە ەتىپ قىرشىن جاستى، —

دەپ ءبىر وتەدى. سويتەدى دە بۇدان كەيىنگى ولەڭىندە:

ەزىلمە، جۇرەك، ەزىلمە،
شارشاپ جۇرگەن كەزىمدە.
شىداماساڭ ولە قالشى،
مازامدى الماي، ەزىل دە! —

دەپ شيىرشىق اتا شيرىعا تۇسەدى.

بۇل ءسۇيىپ قوسىلعان جارى سەرعاليدىڭ ون جىلعا ايدالعانىن ەستىگەندە ورىنبوردا جازىلعان ولەڭى ەكەن.

ءوز باسىنان ءومىردىڭ وسىنداي اششى-تۇششى ازابىن وتكەرە ءجۇرىپ، ءتۋابىتتى مەيىرىمدىگىنەن، كەڭپەيىلدىلىگىنەن استە كوز جازىپ كورمەگەن ءماريام اپاي ادەبيەتىمىزگە وزىنەن كەيىن كەلىپ قوسىلعان، تۋعان سىڭلىسىندەي بولىپ كەتكەن زياش قالاۋوۆاعا قانشالىقتى ىزەت-قامقورلىق جاساپ، قول ۇشىن بەرەدى دەسەڭىزشى. ولەندەرىنە قاراساڭىز، ومىردەن قىرشىن كەتكەن زياش ءۇشىن ول كىسىنىڭ ءۇيىنىڭ ءتورى قاشان دا بوس، قولى دا كوڭىلى دە اشىق بولعانىن كورەمىز. 1941 جىلى جازىلعان ءبىر ولەڭىندە:

بۇگىن بىزگە زياش كەلدى كەشتەتىپ،
جاس بالاداي، جوق سياقتى ەستە تۇك.
جانى جايراڭ، ءجۇزى جارقىن جاس اقىن،
دومالايدى ولەڭ بولىپ ءسوزى تەك.
كۇن دە سۋىق، سالقىن ەدى ءۇيىمىز،
ايتارلىقتاي ەمەس ەدى كۇيىمىز،

دەيدى دە:

وتىردىق ءبىز جارىعىمەن مايشامنىڭ،
اۋىق-اۋىق ايتتى زياش زارلى ءانىن،
ءوز بالامداي ەركەلەيدى سىرلاسىپ،
ايتپاسا دا تۇسىنىكتى سىردى اشىپ، —

دەپ سول كوڭىل-كۇيىنەن دە، تۇرمىس-تىرلىگىمەن دە حابار ەتەدى. وسى سارىنداس:

بۇگىن مىنە، دەمالىس،
زياشپەنەن جۋدىم كىر،
سەكىلدى ەمەس ءجاي تانىس،
سەكىلدى ماعان تۋعان ءبىر، —

دەپ تاعى دا زياش ومىرىنەن دەرەك بەرەدى. بۇدان كەيىن دە:

كەلدى زياش، كەسكىنى ونىڭ تىم جابىق،
ەكى كوزدەن ىستىق جاسى تۇر تامىپ، —

دەپ باستالاتىن ولەڭى ارقىلى وسى ءبىر اقىن ءسىڭلىسىنىڭ تاعدىرىنا قابىرعاسى قانشالىق قايىساتىنىن بىلدىرسە، وسى ولەڭنىڭ سوڭىنا ون جىل وتكەن سوڭ بارىپ، 1952 جىلى:

دەپ جىلادى باسىن سۇيەپ توسىمە،
بار دەنەسى سولقىلدايدى ەسىلە.
ءۇش كۇن جاتتى قوينىمدا قۇشاقتاپ،
سول قىلىعى تۇسەدى ەندى ەسىمە، — دەپتى.

وسى ولەندەرىنەن-اق ءماريام اپايدىڭ مانا ءبىر ءسوز باسىندا ايتقان انالىق ۇلى مەيىرىمى بارىنشا اشىلا، ايقىن كورىنە تۇسپەي مە! ارينە، ازاپتى اۋىر ءومىر دە ارتتا قالدى. ولەڭىنىڭ، ونەرىنىڭ، كىسىلىك، كىشىلىگىنىڭ ارقاسىندا قاتارىنان وزدى. قايناعان تىرلىكتىڭ اششىسىمەن بىرگە ءتاتتىسىن دە تاتىپ كوردى. بەينەتتىڭ زەينەتى دە بولاتىنىن دالەلدەي العان ەدى.

ءۇش تومدىقتىڭ ۇزىنا بويىندا اقىننىڭ ۇلكەن جۇرەگىنىڭ ءلۇپىلى، تامىرىنىڭ سوعىسى سەزىلەرى، كوڭىلىنىڭ كۇن شۋاعى بار، سونداي-اق ول كىسىنى كورمەگەن ادامدار ءۇشىن دە كەسكىن-كەلبەت، ءبىتىم-بولمىسى تۇگەل بوي كورسەتىپ، كوز الدىڭا كەلىپ تۇرا قالعانداي اسەر قالدىرارى دا ءسوزسىز.

ماعان ءماريام اپاي حاكىمجانوۆا جۇمىر جەردى الدىنا الىپ، باياۋ دا بايىپتى داۋسىمەن ءومىر جىرىن اۋەندەرگە ايتىپ وتىرعان، الديلەپ وتىرعان اسىل انا سياقتى بولىپ ەلەستەيدى. ءبىزدىڭ ادەبيەتتىڭ اتاسى بارى بەلگىلى، اعالارىمىز دا بولعان، ال اناسى دەۋگە لايىق ءبىر عانا ادام، — ول وسى ءماريام اپاي دەپ بىلەمىن مەن.

ەندەشە، وسىنداي وزات ويلى ادامداردى تەك قانا 100 جىلدىق، 1000 جىلدىق مەرەيتويلارى تۇسىندا عانا ەسكە الىپ قويماي، ءارتۇرلى تاقىرىپقا بولە وتىرىپ، ۇلكەندى-كىشىلى كىتابىن جىل سايىن شىعارىپ تۇرۋدى ويلاستىرسا بولار ەدى. از دا بولسا ارزان باعامەن كەيىنگى ۇرپاعىنىڭ قولىنا ۇزبەي جەتىپ جاتسا، نۇر ۇستىنە نۇر بولماس پا؟! جازۋشىلار وداعىندا جىل سايىن ەسكە ءتۇسىرۋ كەشىن وتكىزىپ تۇرسا دا ارتىقتىعى بولا قويماس ەدى.

مەنىڭ دوسىم قوعاباي سارسەكە ءوزىنىڭ ءبىر كىتابىندا قازاقستانعا كەزدەيسوق كەلىپ باستىق بولا قالعان كولبين تورعاي جەرىن ارالاعان ءبىر ساپارىندا:

— جانگەلدين دەگەن كىم بولعان؟ — دەپ سۇراپتى دەگەندى جازعانى بار ەدى.

ارينە، ول ءسوزدى ۇلتى بولەك ورىس وكىلى ايتقان شىعار دەپ جۇبانىش ەتۋگە بولار. ال، جىلدار وتە كەلە ءوزىمىزدىڭ مىرقىمباي-سىلقىمبايلاردىڭ ءبىرى دە:

— حاكىمجانوۆا دەگەن كىم بولعان؟ — دەپ سۇراپ جۇرمەۋى ءۇشىن دە سونداي ءبىر يگى شارالار كەرەك-اق.

ءماريام اپاي 50 جاسقا تولعاندا 1956 جىلى جازعان ءبىر ولەڭىندە:

ەلۋ تۇر اشىپ قاقپاسىن،
كەلەمىن مەن دە جاقىنداپ،
كوبەيە ءتۇستى-اۋ اق شاشىم،
سىنالار كۇنىم جاقىن قاپ.
ەلۋگە ەكى كەلمەسپىن،
جارتىسى عوي ءجۇزدىڭ ول،
جۇزگە دە كەلىپ ولمەسپىن،
كەلەر ۇرپاق، امان بول! —

دەگەن اقىن. ءبىراق ولگەن جوق. كەلەر ۇرپاعى امان-ەسەن. ەندەشە، ولمەك تە ەمەس!

"ادەبيەت ايدىنى"، 2006 جىل

---