InfoHub Logo

بار ەكەن دە جوق ەكەن، اش ەكەن دە توق ەكەن. ەرتە، ەرتە، ەرتەدە، ەرتەگى ەتكەن زاماندا، حالىقتى حان بيلەپتى، حالىق حاننان زار يلەپتى. حان بۇلىك بوپتى، حان ەرىكسە حالىق ويىنشىق بولىپتى... ناق وسى ايتقاننىڭ وزىندەي زاڭ، ۇستارانىڭ جۇزىندەي حان، قانى تاسىپ ەرىككەن حان، شاراپ ءىشىپ جەلىككەن حان — حالقىنا جار شاقىرىپتى.

— كىم دە كىم الدىما كەلىپ كىدىرمەي، مۇدىرمەي، قىرىق وتىرىك اڭگىمە قۇراستىرىپ ايتىپ وتسە جانە ارتىنان قىرىق اۋىز وتىرىك ولەڭ ايتسا، سول ادامنىڭ توبەسىنەن تومەن قاراي التىن قۇيامىن، بۇكىل ومىرىنە جەتەتىن بايلىقتى مال-مۇلكىمنەن ءبولىپ بەرەمىن. جاڭىلماسا، قىزىمدى بەرىپ، كۇيەۋ قىپ، قاسىما ءۋازىر ەتىپ وتىرعىزامىن. ءبىراق سونداي سەرتىم بار: ەگەر اڭگىمەسىنىڭ يا ولەڭىنىڭ ىشىنە ءبىر اۋىز دا بولسا راس ءسوز قوسىلسا، توقتاۋسىز دارعا تارتقىزامىن! — دەپتى.

حاننىڭ بۇل حابارى ەل اراسىنا تاراپ، جۇرتتىڭ قۇلاعىنا تەگىس تيگەن سوڭ، "ءۇمىتسىز شايتان" اركىمنىڭ-اق ارقاسى قوزىپ، يەگى قىشيدى. نە اۋزى اۋزىنا جۇقپاعان سايگۇلىك شەشەندەر، نە اقىندار حاننىڭ التىنىنان ۇمىتتەنىپ: "وي، ايتپاي نەسى بار؟" دەپ، حاننىڭ الدىنا بارىپ، قيىستىرىپ ايتا الماي، كەلىستىرىپ سويلەي الماي، تالايلار كۇناسىز دارعا تارتىلىپتى.

كەيبىرەۋلەر دالادان "ايتامىن-اق" دەپ قۇلشىنىپ كەلسە دە، قاھارلى حاندى، قانعا بويالىپ تۇرعانداردى كورگەندە اقىلىنان اداسىپ، ەسىنەن تانىپ، ۇرەيى ۇشىپ، تۇك ايتا الماي، سىرتتان قايتىپ كەتىپتى.

سەرتىن ورىنداي الماي كۇناسىزدان-كۇناسىز حاننىڭ ويىنشىعى بولىپ دارعا تارتىلىپ ولگەندەردەن حاننىڭ سارايى قان ساسىپتى.

جۇرتتىڭ ەڭ سوڭىنان، كەدەيلىكتەن ابدەن ءسىڭىرى شىققان، موينى ىرعايداي، ءبيتى تورعايداي، ومىرىندە قارنى تويىپ اس ءىشىپ، قاباعى اشىلىپ كيىم كيمەگەن، ەرنى كەزەرگەن ءبىر جاس جەتىم بالا كەلىپتى. ەسىك الدىندا وتىرعان جۇرت:

— جانىم-اي! جاۋقازىنداي جاس بالا كورىنەسىڭ، سەنەن ەستيار نە شەشەندەر، نە ءدىلمارلار ايتامىن دەپ كەلىپ، ايتا الماي، بوسقا ولگەندەردىڭ ەسەبى جوق. جارقىنىم، تۋماي جاتىپ ومىردەن ورىن تاپپاي، ولۋگە اسىعىپ جۇرگەن نە قىلعان بالاسىڭ؟ ىزىنشە ەلىڭە قايت! ءتىلىمىزدى الا عوي، — دەسەدى. ءبىراق، بالا كونبەيدى. حان سارايىنا كىرىپ، حاننىڭ الدىنا كەلىپ، الديارلاپ باس ءيىپ، تىزە بۇگەدى. سوندا حان:

— ە، نە ارىزىڭ بار؟ - دەپ سۇرايدى.

— تاقسىر! جارلىعىڭىزدى ەستىپ، وتىرىك اڭگىمە ايتقالى كەلىپ تۇرمىن، — دەيدى. حان ميىعىنان كۇلىپ، مىسقىلداپ، بالانى كوزىنە ىلمەي:

— ۇلكەندەردىڭ قولىنان كەلمەگەن، سەنىڭ قولىڭنان قالاي كەلسىن، — دەيدى.

— تاقسىر! سول كوپتەن مەنىڭ جانىم ارداقتى ما؟ ايتا الماسام، ءوز وبالىم وزىمە، رۇقسات ەتىڭىز، — دەيدى.

— ال، ەندەشە، سويلەي عوي، — دەيدى حان. جەتىم بالا سويلەپ الا جونەلەدى.

— تاقسىر! اكەمنىڭ بەلىندە، شەشەمنىڭ قۇرساعىندا جۇرگەن كەزىمدە، اكەمنىڭ اكەسىنىڭ جىلقىلارىن ون بەس جىل باعىپپىن. العان اقىما وزىمە قالىڭ بەرىپ، قاتىن الىپپىن، بەستى-التىلى بالا ءسۇيۋلىمىن، سول قاتىنىمنان تۋعان بالالارىمنىڭ قولىنداعى كەنجەسى، وسى ۋاقىتتا جيىرمانىڭ بەسەۋىندە؛ وزىمنەن ون جاس ۇلكەن.

جازدىڭ سارشا تامىزىندا، ءبىر قايناپ تۇرعان ىستىق كۇنى جىلقىمدى سۋارايىن دەپ، قۇرىق ۇستىنە قۇرىق سالىپ جاۋ تيگەندەي قۋالاپ جونەلدىم. ايدىن شالقار ءبىر قۇدىققا كەلسەم، تاقسىر-اي، كۇننىڭ ىستىعىن سونان بىلەرسىز، قۇدىقتىڭ سۋى قالىڭدىعى كىسى بويى، قول ۇسىنىم مۇز بولىپ قاتىپ قالىپتى. جالما-جان سۋات ويا قويايىن دەپ ات ۇستىندە تۇرىپ بالتامەن ولاي شاپقىلادىم — ويىلمادى، بۇلاي شاپقىلادىم — ويىلمادى، بالتامنىڭ ءجۇزى جاپىرىلىپ قالدى؛ بالتامدى قوينىما سالىپ قويىپ، سۇيمەنىمدى قولىما الىپ، ولاي تۇيگىشتەدىم، بۇلاي تۇيگىشتەدىم، بولمادى — سۇيمەنىم مايىسىپ قالدى.

ەندى نە قىلامىن دەپ داعدارىپ تۇر ەدىم، ءبىر امال ويىما تۇسە قالدى: دەرەۋ كەڭىردەگىمنەن ۇستاپ، باسىمدى كەۋدەمنەن جۇلىپ الىپ، شەكەممەن اقىرىن عانا مۇزدى ءبىر نۇقىپ قويىپ ەدىم، تاقسىر-اي، ءبىرى وتىرىك بولماسىن، مىڭ جىلقىم قاتار تۇرىپ سۋ ىشەتىن سۋات ويىلدى دا قالدى!

ونان سوڭ، جىلقىلارىمدى كوك مۇزدى جارىپ شىققان سارى بالاۋسا مەن كوك جوڭىشقاعا ماتاپ سالىپ، ساناماي، تۇستەمەي تۇگەندەگەنىندە، التى قۇلاش الا بيەدەن تۋعان، جەتى قۇلاش جيرەن قۇلىنىم جىلقىنىڭ ىشىندە دە، سىرتىندا دا جوق بولىپ شىقتى؛ ۇرى العانىن دا بىلمەدىم، پەرى العانىن دا بىلمەدىم، ارى-بەرى قاراپ تاۋىپ الا قويايىن دەپ جالما-جان قۇرىعىمدى مۇزعا شانشا سالىپ، باسىنا شىعىپ، توڭىرەككە كوز جىبەرىپ ەدىم، كورىنبەدى. قۇرىعىم الاسا بولعان شىعار دەپ، قۇرىقتىڭ باسىنا پىشاعىمدى شانشىپ، وعان شىعىپ قاراپ ەدىم، تاعى كورىنبەدى. پىشاعىمنىڭ باسىنا قىنىمدى شانشىپ، وعان شىعىپ قاراپ ەدىم، وندا دا كورىنبەدى، كوڭىلىم ءالى دە بيىكتەتۋدە بولىپ، قامشىمدى شانشىپ، تاعى بيىكتەتتىم، وعان دا شىعىپ قاراپ ەدىم، جاۋ العىر تاعى كورىنبەدى. "ەندى نە جالعايمىن؟" دەپ كوزىمدى جۇمىپ، ويعا قالىپ تۇرعانىمدا قالت ەسىمە تۇسە قالدى. ءتىلىمنىڭ استىنا سالىپ جۇرگەن تەبەن ينەم بار ەكەن، قۋانعانىمنان سونى ادا سالىپ، قامشىمنىڭ باسىنا شانشىپ جانە شىعىپ، كوزىمدى ادىرايتىپ قاراپ ەدىم — تاعى كورە المادىم. ابدەن داعدارعان سوڭ قۇرىعىمنان "اپىرماي، ەندى نە جالعايىن، اقىلىڭ بولسا ايتشى" دەپ اقىل سۇرادىم. ول انت ۇرعاننىڭ جاتىپ تۇرىپ ءوزىمدى سوككەنى عوي، سوككەندە نە دەيدى؟ "يت بولماساڭ، اينالىپ جەرگە قاراي بەرگەنشە، كوزىڭدى شارت جۇمىپ، اسپان جاققا قاراساڭ بولماس پا ەدى؟" دەگەن عوي. "ويباي-اۋ، اسپاندى بۇلت باسىپ تۇرعانىن كورمەيسىڭ بە؟" دەپ ەدىم، ونان جامان بالاعاتتاپ: "انت ۇرعان-اۋ، قولىڭ جوق پا ەدى؟ بۇلتتىڭ ءارىسىن ءارى، بەرىسىن بەرى سەرپىپ بەرسەڭ بولماس پا ەدى؟" دەدى.

ويلاپ تۇرسام، ونىڭ ءسوزى دە جون ەكەن، دەرەۋ قولىمدى سوزىپ جىبەرىپ بۇلتتىڭ بىلايعىسىن بىلاي، ولايعىسىن ولاي سىپىرىپ جىبەرگەنىمدە، كۇننىڭ كوزى جارقىراپ شايداي اشىلدى دا قالدى. ابدەن مۇرالىق بەرىپ، كوزىمدى شارت جۇمىپ، اسپانعا قاراعانىمدا: تاماشا، مۇنان ارتىق نە بولسىن؟ تەمىرقازىقتىڭ ار جاعىندا، شولپان جۇلدىزىنىڭ بەر جاعىندا، قاپ تاۋىنىڭ ەتەگىندە مانادان بەرى قاراپ تابا الماي جۇرگەن جيرەن قۇلىنىم، ءبىر بايتەرەكتىڭ بۇلاعىنا شىعىپ قۇلىنداپ، قۇلىنىن ەمىزىپ تۇرعانى كوزىمە جارق ەتە ءتۇستى. قاتىنىم ۇل تاپقانداي قۋانىپ، قۇرىعىمنىڭ باسىندا تۇرىپ سەكىرە بەرىپپىن. ءبىراق ەكى ارامىز تەڭىز ەكەن، جالما-جان قۇرىعىمدى قايىق قىلىپ، پىشاعىمدى ەسكەك قىلىپ سول تەڭىزگە تۇسە قالىپ ەدىم، شىم باتىپ بارامىن، دەرەۋ پىشاعىمدى قايىق قىلىپ، قۇرىعىمدى ەسكەك قىلىپ تۇسە قالعانىمدا، كىرپىك قاققانشا سىر ەتىپ تەڭىزدەن وتە شىقتىم.

جيرەن قۇلىنعا مىنە سالىپ، جاس قۇلىندى الدىما وڭگەرىپ قايتادان تەڭىزگە تۇسە قالعانىمدا، شىم باتىپ بارامىن؛ دەرەۋ جاس قۇلىنعا ءمىنىپ، ەنەسىن الدىما وڭگەرىپ، تۇسە قالعانىمدا: جانۋاردىڭ سۋشىلى-اي، كوزدى اشىپ جۇمعانشا تەڭىزدىڭ بەتىمەن دە ەمەس، تۇبىمەن دە ەمەس، ورتاسىمەن دە ەمەس، سىر ەتىپ وتە شىقتىم.

جىلقىعا كەلگەن سوڭ، ءجۇرىس العان نەمە تاعى بوشالاپ كەتىپ اۋرە قىلىپ جۇرە مە دەپ ەنەسىن قۇلىنىنا، قۇلىندى ايعىردىڭ قۇيرىعىنا بايلاپ، جىلقىعا قوسپاي دالاعا ايداپ قويا بەردىم.

ءبىر ۋاقىتتا ايدىن مۇزدىڭ ۇستىنە قاراپ تۇرسام، بىتپەگەن قۋ توبىلعىنىڭ تۇبىندە تۋماعان ءبىر تۋ قويان جاتىر ەكەن؛ جالما-جان ساداعىمدى الىپ، وعىمنىڭ ماساق جاعىمەن اتىپ ەدىم، وتپەدى؛ ماساق جاعىن كىرىسكە قويىپ، كەر جاعىمەن تارتقانىمدا، جۇلدىزداي اعىپ ءوتتى دە كەتتى.

اسىعىپ-ۇسىگىپ اتىمدى ءبىر قۋ قازىققا بايلاي سالىپ، ەتەگىمە تەزەك تەرە بەردىم. ءبىر ۋاقىتتا قاراسام، اتىم وز-وزىنەن ەر-توقىمىن باۋىرىنا الىپ، تاس-تالقان بولىپ ۇركىپ، تۋلاپ ءجۇر ەكەن، ەتەگىمدەگى تەزەگىمدى توگە سالىپ، اتىما قاراي جۇرەيىن دەسەم، سۇمدىق-اي، مانادان بەرى تەزەك دەپ تەرگەنىمنىڭ ءبارى بودەنە ەكەن، پىر-پىر ەتىپ، الدى-الدىنا ۇشتى دا كەتتى!

ماناعى قۋ قازىق دەپ اتىمدى بايلاعانىم اققۋدىڭ مويىنى ەكەن؛ سونىڭ سەرىپكەن قاناتىنان ۇركىپ اتىمنىڭ تۋلاپ جۇرگەنى دە سول ەكەن. اتىمدى ۇستاپ الىپ، ماناعى تەبەن ينەمدى قازىق قىلىپ جەرگە قاعىپ جىبەرىپ، اتىمدى سوعان بايلاپ قويىپ "ۋھ" دەپ دەمىمدى الدىم. اتىپ العان قويانىمدى سويايىن دەسەم، قىنىمدا پىشاعىم جوق. "اپىرىم-اۋ، قايدا قالدى؟" دەپ، ويعا قالىپ تۇرعانىمدا، ءۇش كۇن، ءۇش تۇندە بارىپ ەسىمە تۇسە قالدى. باياعى قۇرىعىمنىڭ باسىنا شانىشقان بويىمەن سوندا ۇمىتىلىپ قالعان ەكەن. سوعان قايتا بارۋعا ەرىندىم دە، كۇرەك ءتىسىمنىڭ بىرەۋىن سۋىرىپ الىپ، سونىمەن سويا بەردىم. قاشاننان ءوزىمنىڭ مال سويعىشتىعىما سالىپ جەدە-قابىلداپ، قوياندى ءۇش كۇندە سويىپ بولدىم؛ ونىڭ ەتىن قاقتاپ، تۇزداپ، ەندى مايىن ەرىتىپ الايىن دەپ ءبىر ءبۇتىن قازانعا سالىپ، ەرىتكەنىمدە مەنىڭ سورىما ماي اعىپ تۇرمادى. ءبۇتىن قازاندى تاستاي سالىپ، ءبىر تەسىك قازانعا سالىپ ەدىم، تاقسىر-اي، مۇنداي قىزىقتى كورىپ پە ەدىڭىز، ءبىر تامشى تامباي تۇرا قالدى!

ەرىگەن مايدى ىدىسقا قوتارعانىمدا ءبىر تۇيە قارنىنا، ءبىر وگىز قارنىنا، ءبىر بورسىق قارنىنا ارەڭ-ارەڭ سىيعىزدىم.

"بۇل تيتتەي ماي مەنىڭ قاي كۇنىمە جارايدى؟ ونان دا ەتىگىمدى مايلاپ العانىم ولجا شىعار" دەپ، باس سالىپ مايلاعانىمدا، ءبىر ەتىگىمنىڭ جۇلىعىنا زورعا جەتتى. قونىشىنا جەتپەدى. اناۋ ەتىگىم مۇلدەم اۋىز تيمەستەن قالدى. "ەر ەڭبەگىنە ءبىر تويسىن" دەگەن ءسوز بار ەدى-اۋ دەپ، قوياننىڭ ءبىر كەسەك ەتىن قولىممەن ارى-بەرى كۇن كوزىنە ۇستاپ ءپىسىرىپ، اۋزىما سالايىن دەپ اپارعانىمدا، سۇمدىق-اي، اۋزىم ورنىندا جوق، جۇرەگىم مۇزداي بولىپ، "اپىرىم-اي، اۋزىم قايدا؟" دەپ، قايتا-قايتا بەتىمدى سيپالاسام: اۋزىم جوق دەگەنىم ويىنشىق ەكەن، سولايىمەن باسىم دا جوق ەكەن. تاقسىر-اي، سونداعى قورىققانىم ءولى كۇنگە دەيىن ەسىمنەن كەتپەيدى.

"اپىرىم-اي، باسسىز قالاي كۇن كەرەمىن؟" دەپ، الاقانىمدى ماڭدايىما قويىپ، ويعا باتىپ تۇرعانىمدا، بىرەۋ يىعىمنان تارتىپ: "اكە، مىناۋ باستى تانيسىڭ با؟" دەدى. بايقاپ قاراسام، ءوزىمنىڭ باسىم، تاۋىپ اكەلىپ تۇرعان ەزىمنىڭ بالام. "شىراعىم، مۇنى قايدان تاپتىڭ؟" دەپ سۇراعانىمدا: "سۋات ويعان جەرىندە جاتىر ەكەن، سەنىڭ باسىڭ ەكەنىن تانىپ اكەلدىم" دەدى. تاقسىر-اي، سونداعى قۋانعانىم ءالى ەسىمنەن كەتكەن جوق! "كەپ جاسا! باي بول! ءۇبىرلى-شۇبىرلى بول!" دەپ، بالاما باتا بەرىپ العىس ايتتىم.

كوپتەن ۇيقى كورمەي، سەرگەلدەڭ بولىپ جۇرگەن بايعۇس باسىم، سول مەزگىلدە ۇيقى قىستاپ قالعاندايمىن با؟ مۇزدان توسەك، قاردان جامىلعى قىلىپ جاتا قالسام، توسەكتىڭ جىلىلىعىنا بۇيىعىپ ولگەن ادامداي ۇيىقتاپپىن دا قالىپپىن. ءتۇن ورتاسى بولعان كەزدە ءبىر نارسەنىڭ سارت-سۇرت كەلگەن دىبىسىنان شوشىپ وياندىم، قاراسام، ەكى ەتىگىم جۇدىرىقتاسىپ، قىزىل الا قان بولىپ توبەلەسىپ جاتىر. "باتىر-اۋ، بۇلارىڭ قالاي؟" دەپ سۇراعانىمدا، ماي جاعىلماعان ەتىگىم جىلامسىراپ: "قايتەيىن، ماي بىتكەننىڭ ءبارىن اناۋ جالماۋىزىڭ ءىشىپ قويدى، ماعان اۋىز دا تيگىزگەن جوق" دەدى. ەكىنشى ەتىگىم اناۋ ەتىگىمە تاپ بەرىپ: "ءوزىڭنىڭ كەم نەسىبەلىلىگىڭنەن كورمەي، مايدىڭ جەتپەگەنىن مەنەن كورگەنىڭ ساسقانىڭ با؟" دەدى. اشۋىنىڭ ابدەن كەلگەنى ەمەس پە؟ ماڭدايلارىنان ءبىر-بىر شەرتىپ، ەكەۋىن ەكى جاعىما قويىپ جاتا بەردىم.

تاڭ اتقان سوڭ، قاراسام، كوزىن اشپاعىر، ماي جاعىلماعان ەتىگىم وكپەلەپ تۇندە قاشىپتى دا كەتىپتى. "الدا جۇگىرمەك-اي!" دەپ، ەكى اياعىمدى ءبىر ەتىككە تىعىپ الىپ، ىزىنە ءتۇسىپ قۋا بەردىم.

ايدان ايلار ءجۇردىم؛ زورىعىپ استىمداعى اتىم ءولدى، جىلدان جىلدار ءجۇردىم؛ ەتىگىمنىڭ كۇيىگىنەن ءىشى جانىپ، ۇيىمدە قاتىنىم ءولدى. ءبىر كۇندەردە وگىزدىڭ جەلكەسىندەگى جاۋىرىنا قاۋىن ەگىپ، ءپىسىرىپ وتىرعان ءبىر ەگىنشىگە كەز كەلدىم. ەگىنشى بيشارا ءبىر پىسكەن قاۋىندى الدىما قويىپ: "جارقىنىم، پىشاعىڭ بار ەكەن، ءوزىڭ جارىپ جەي عوي" دەدى. كەزدىگىمدى سۋىرىپ الىپ، قاۋىنعا سالىپ قالعانىمدا، شىركىننىڭ جەتەسى بوساپ ءجۇر ەكەن، تەمىرتەگى سۋىرىلىپ، قاۋىننىڭ ىشىنە ءتۇستى دە كەتتى... "قاپ، جولىم قىرسىعىپ جۇرگەن بەيباق ەدىم، بۇ دا سونىڭ سالدارى عوي" دەدىم دە، "بالا كۇننەن بىرگە ءوسىپ، بىتە قايناعان زامانداسىم ەدى، قالاي كوزىم قيىپ تاستاپ كەتەيىن" دەپ، قاۋىننىڭ ىشىنە سۇڭگىپ كىردىم دە كەتتىم. ال، ىزدە، تاۋ دا قالمادى، تاس تا قالمادى، توعاي دا قالمادى، اپتا بولدى-اۋ دەگەندە ماعان ۇساپ جوق قاراپ، ساندالىپ جۇرگەن ءبىر جوقشىعا كەز بولدىم. جوعىمنىڭ تۇسىن-تۇگىن، ەن-تاڭباسىن ايتىپ سۇراپ ەدىم، قۇداي سوققان نەمەنىڭ "تپۋ" دەپ بىلش ەتكىزىپ بەتىمە تۇكىرىپ جىبەرگەنى عوي. "اۋ! جىنىڭ بار ما؟ Heگە تۇكىرەسىڭ؟ مەن جوق سۇراپ تۇرمىن عوي!" دەدىم. و دا ءبىر شىتىناعان نەمە ەكەن، مەنەن قالىسپادى؛ اقىرىنداپ "جىندى دەمەي نە دەيىن، مەن ءبىر ايدان بەرى الدەنەشە اتىمدى زورىقتىرىپ، ءبىر ايعىر ءۇيىر قىسىراعىمدى تابا الماي جۇرگەنىمدە، سەن ءتورت ەلىگە تولمايتىن تەمىرتەكتى ىزدەيسىڭ" دەگەنى. مۇنىڭ بۇل سوزىنە شىداي الماي، سول جەردە جاتتىم دا توبەلەستىم، قان بولماعان جەرىمىز، جۇلىنباعان ساقالىمىز قالمادى، اقىرىندا ونىڭ دا، مەنىڭ دە سىلەمىز قۇرىپ، شارشاعان سوڭ ەكەۋمىز دە توبەلەستى قويدىق، بىر-بىرىمىزدەن ناسىباي اتىسىپ، جون-جونىمىزگە كەتە بەردىك.

ءبىر كۇندەردە ۇلى جيىن اس بەرىپ جاتقان قالىڭ ەلدىڭ ۇستىنەن شىقتىم. "جاقسى بولدى عوي، وسى جيىننان ەتىگىمە دە، كەزدىگىمە دە سۇراۋ سالايىنشى" دەپ، جەر وشاقتى جاعالاپ كەلە جاتقاندا، استا تاباق تارتىپ جۇرگەن بوزبالالاردىڭ اراسىندا تاباق كوتەرىپ، باياعى قاشقان ەتىگىم ءجۇر. انادايدان كوزىمە وتتاي باسىلدى، قاتىنىم بوپە تاپقانداي قۋانىپ سەكىرە بەرىپپىن. ەتىگىمنىڭ دە كوزى مەنى شالىپ قالىپ، ۇيالعانىنان قىپ-قىزىل بولىپ، قولىنداعى كوتەرگەن ايدىك تاباق قازى-قارتا، جال-جايانى اكەلىپ: "كەشەگى ماعان جاعۋعا قيماعان مايىڭ وسى ما ەدى؟" دەپ، الدىما سارت ەتكىزىپ قويا سالدى.

پاي، پاي! تاقسىر-اي! سونداعى ۇيالعانىم ومىرىمدە ەسىمنەن كەتەر ەمەس. مىنەكەي، تاقسىر! تۋعاننان بەرگى جەردەگى باسىمنان وتكەن ىستەر وسى، — دەپ بالا اڭگىمەسىن ءبىتىردى.

بالانىڭ قيىستىرىپ، ءبىر اۋىز دا راس ءسوز ارالاستىرماي ايتىپ، سۇرىنبەگەنىنە حان تاڭ قالىپ، دەگەنىن ىستەپتى.

---