قورقىتتىڭ كورى
ماڭاي تىنىشتىق قۇشاعىندا مۇلگىدى. الدەقايدان، الىستان ءشيبورى قىڭسىلادى، يت ۇلىدى. جىراقتان قىزىلقۇمنىڭ قىزىل وڭەشى شالىندى، تاڭ اتىپ كەلە جاتقانى.
قويشى ۇيىنە ەنىپ، سىرت كيىمىن، ەتىگىن شەشپەستەن تەكەمەت ۇستىنە قيسايا كەتتى. قولىنا جاستىق ىلىكپەدى. تالىعىپ جاتىپ ءوڭ مەن ءتۇستىڭ اراسىندا جۇرگەندەي الاكۇلىك حال كەشتى. الدەن ۋاقىتتا باسىن كوتەردى.
ءيتىنىپ بارىپ توردەگى كونە ابدىرەگە قول ىلىكتىردى، ۇستىندەگى تەكشەلەنىپ جيىلعان كورپە-جاستىقتى قۇلاتا شاشىپ جىبەردى. كوپتەن قاقپاعى اشىلماعان سوڭ با، قاڭىلتىر قاپتاعان اشەكەيلى بەتى تىستەسىپ قالىپتى، پەش جانىنان سەلەبە پىشاقتى الىپ، قاقپاق پەن ەرنەكتىڭ جاپسارىنا سالىپ، باسىپ قاپ قارش ەتكىزىپ اجىراتتى. ىشىنەن تەمەكىنىڭ ءيىسى مۇڭكىدى. كۇيە تۇسپەسىن دەپ ايەلىنىڭ جاساعان ارەكەتى. ساندىق تۇبىنە شۇبەرەككە وراۋلى شاعىن شاناقتى الديلەپ الىپ شىقتى.
وراۋىن جازدى. جيدەدەن شاپقان، سارى مەيىز بوپ قاتقان قىل قوبىز ەدى. دوڭگەلەنىپ مالداس قۇرىپ وتىرا كەتىپ قىل تارتقان تاياقشانى الىپ،
قوبىز بۇيىرىندەگى شايىرعا جانىپ-جانىپ يىعى بۇلكىلدەپ بەزەكتەتە جونەلدى.
جار قاباعىنان جىلان ىسقىرىپ شىقتى ما، ابىلۇيگەننىڭ شوشاعىن ىستىق قۇيىن شىر كوبەلەك اينالىپ ءجۇر مە، كونە قالانىڭ ورنىندا يەسىز قالعان تۇيەنىڭ جابىعىپ بوزداعانى ما، اش ساۋلىق قوزىسىن ىزدەپ ماڭىرادى ما، تىم-تىم جىراقتان كۇنا جاساپ سايتاننىڭ ساپالاعىنا اينالعان سۇلۋ كەلىنشەك سىڭسىپ جىلادى ما، ايتەۋىر قوبىز ءۇنى مەن سىرتتاعى تابيعات وجەندەسىپ، ۇندەسىپ كەتكەندەي سەزىلدى، قويشى جىگىت قۇلاعى بىردە تاس بىتەلىپ، بىردە اشىلىپ ساي-سۇيەگى سىرقىرادى.
وسى مەزەت ءۇي قابىرعاسى جارىلعانداي بولىپ الاكولەڭكە ساۋلە جۇگىرىپ، ىشكە جۇمساق باسىپ قاريا كىسى ەندى. بۇل قىل قوبىزدى جانىنا قويا سالىپ، اتىپ تۇرەگەلىپ: «اسسالاۋماعالەيكۇم، اتا!» — دەدى بۇرىن كورگەن ادامى سەكىلدى، انىقتاپ قاراسا شىرامىتىپ تانيتىن ءتارىزدى.
تورگە وتكىزىپ، استىنا كورپەشە توسەپ، ءقادىرلى جەرگە وتىرعىزدى، قول قۋسىرىپ بايەك بولىپ قىزمەت قىلدى. تومەنگى جاقتا مالداس قۇرىپ... ۇلكەن كىسىگە تەلمىرە قاراپ... ەمىنە ەلجىرەپ... وتىردى-وتىردى دا الىستا
قالعان ۇمىتقان نارسەسىن ەسىنە ەندى ءتۇسىردى.
باياعىدا، بالا كەزىندە سىرداريا وزەنى كەمەردى قاۋىپ تولقىپ اعىپ جاتاتىن، قوس جاعاسىنا قايىق ازەر قاتىنايتىن. تەلەگەي تەڭىز لاي سۋدىڭ باز بىردە ورتاسى شۇڭەيتتەنىپ، جەر استىنا ءتۇسىپ كەتكەندەي، شىر كوبەلەك اينالىپ ەستى الاتىن. شوپان قوراسى تۇرعان جارلاۋىت قاباق بيىك بولاتىن. سول بيىكتىڭ ۇشار باسىندا قۇلاعان جاردىڭ قاباعىندا جالعىز مولا قاراۋىتاتىن. اكەسىنەن سۇراۋشى ەدى. «بالام، مولاعا قاراپ ساۋساعىڭدى شوشايتپا، — دەيتىن قويشى اكەسى، — ول قورقىت بابانىڭ ءقابىرى، بۇرىندارى جار قاباقتان جىراقتا تۇرۋشى ەدى، كورمەيمىسىڭ، وزەن تاسىعان سايىن جاعانى كەمىرىپ جەپ، كەمەر ەرنەكتى تاۋىسىپ، ءقابىردىڭ ىرگەسىنە بارىپ قالعانىن...». قورقىت بابانىڭ مولاسى جار قاباقتا جابىسىپ تۇرا بەردى، مارقۇم اكەسى مولدا شاقىرتىپ، قۇران وقىتىپ، مولانى جاعادان اۋلاققا كوشىرەمىن دەپ كوپ دامەلەندى.
ءبىر جىلى مالى ىندەتكە ۇشىرادى، سابىلىپ ءجۇرىپ قولى تيمەدى، كەلەسى جىلى ءوزى مۇرتتاي ۇشىپ اۋىرىپ قالدى. «ءاي قايتسەم دە ءقابىردى كەلەسى جىلى كوشىرەم» دەپ جۇرگەندە... قاقتىڭ سۋىنان ۇشىنىپ دۇنيە سالدى... كوز جۇماردا، ىقىلىق اتىپ جاتىپ وسى ابىلايدى جانىنا شاقىرىپ الدى. ءۇنى ءبىتىپ، تاماعى قارلىعىپ جاتتى-جاتتى دا ساۋساعىن شوشايتىپ سىرتتى نۇسقادى، قورقىتتىڭ مولاسى جاقتى مەگزەپ ءۇنسىز عانا يەگىن قاقتى. «مولانى كوشىرەمىن» دەگەن اكە ارمانىن قايتسەم دە الداعى كۇزدە ءوزىم ورىندايمىن عوي دەپ جۇرگەڭدە سۇمدىق قاتتى نوسەر قۇيدى، جەر مەن كوكتىڭ اراسى قوسىلىپ كەتكەندەي شەلەكتەدى، قىزىل لايىن لوقسىپ وزەن تاسىدى، مالشى جۇرت ەسىنەن تانعانداي باسىمەن قايعى بولىپ كەتتى. اسپاننىڭ تەسىگى ايدىڭ جاڭاسىندا بارىپ بىتەلدى، نوسەر تىيىلدى. جۇرەگى ورەكپىپ، قۇلاعىنا ىزى-قيقۋ شۋ كەلىپ الاسۇرىپ ۇيىقتاي الماي ازاپتانعان ابىلاي ەرتەڭگىسىن ۇيىنەن جۇگىرىپ شىقتى، جانارىن ۋقالادى. كورە المادى. جار ەرنەكتە جاربيىپ تۇرعان قورقىتتىڭ مولاسى ۇشتى-كۇيلى. ەكى وكپەسىن قولىنا الىپ جۇگىرىپ جەتكەنى سول، مولا تۇرعان تۇس استىنان ويىلىپ دارياعا اعىپ كەتكەنگە ۇقسايدى، تىپ-تيپىل، جىم-جىلاس. اياق استىندا بۇكىس جوندى، جولبارىس تۇستەس داريا ىتىرىلىپ اعىپ جاتىر. كوز جەتەر جەر كولكىگەن سۋ. جولىنداعىنى جالماپ جۇتىپ كەلمەسكە اكەتىپ، ۇمىتتىرىپ جىبەرمەكشى. جار باسىندا جالاڭاياق جاربيىپ تۇرعان بوزبالا الدەن ۋاقىتتا جۇرتتا قالعان اش كۇشىكشە ءۇنىن قۇبىلتىپ، ەڭىرەپ جىلاپ، وتىرا كەتكەن. جەيدەسىن شەشىپ تاستاپ جەر تەپكىلەگەن... سول وقيعا، سول مولا كوز الدىنا قايتادان كىلكىپ شىعا كەلگەن. الگىدە قوبىز شالىپ وتىرعاندا قابىرعا جارىلىپ، اق دامبالدى، اق كويلەكتى، اق ساقالدى ۇلكەن كىسى ەنىپ كەلگەن. مالداس قۇرىسى، شوشايىپ وتىرىسى
كونە دۇنيەدە كولەڭكەشە قالىپ قويعان دانا قارتتى ەلەستەتتى.
— و، اۋليە بابام! يماندى بولعىر كۇيشى، جارىقتىعىم! قينالعاڭدا وتىمنىڭ باسىنان تابىلعانىڭىز نەتكەن عانيبەت.
اڭىز ولكەسىنەن كەلگەن كىسىنىڭ ءۇنى جەر استىنان شىققانداي كۇڭگىرلەپ ەستىلدى.
— كەلمەيىن-اق دەپ ەدىم، قوبىزىمدى بەزىلدەتىپ بولماي قويدىڭ.
— مولاڭىزدى قاپىلىستا سۋعا اعىزىپ جوعالتتىق، كۇنالى بولدىق، ايىپتىمىز، جازعىرىڭىز، جارىقتىعىم!.
— سەن بەيباقتا كىنا جوق. جەر بەتىندە قوي باققان، داقىل ەككەن تۇقىم-تۇياعىما قانشا سۋىپ كوڭىلىم قالسا دا ارناسايدى، قىزىلقۇمدى، كوڭىرسىگەن جۋساندى قيىپ قەتە الماي ارۋاعىم ءالى ۇشىپ ءجۇر. قورقىت بابانىڭ ءوزى ەمەسپىن، قۇر قاۋقارى، رەڭسىز، ءتۇسسىز رۋحى بولامىن، جەتىمەگىم.
— دەگەنىڭىزگە قۇلدىق، قاسيەتتى بابام، قول تيمەي ءجۇرىپ، مالمەن مال بولىپ مي اشىپ مولاڭىزدى كوشىرە المادىق. وسى ءقازىر تەرىس باتاڭىزدى بەرىپ، جەردىڭ جارىعىنا ەنگىزىپ جىبەرسەڭىز دە قۇلدىق ۇرامىن!.. ايىپتىمىن!.. اقىرەتتىك كۇنا جامادىم!...
ابىلاي وكىرىپ جىلاپ شالدىڭ اياعىنا باس ۇرىپ قۇلاي كەتتى.
«بۇل دۇنيەنىڭ قامىمەن ءجۇرىپ، و دۇنيەنىڭ قامىن ۇمىتىپ مولامدى سۋعا اعىزىپ، سۇيەگىمدى وپات ەتكەندەرىڭە نارازىمىن. ءقازىر سول تولقىپ اققان داريا قايدا؟ جاعاداعى جاسىل توعاي، ۇشقان قۇس، جۇگىرگەن اڭ نەگە زىم-زيا؟»
جاس جۋعان، شاڭ جابىسقان ءجۇزىن جوعارى كوتەردى، تىزەرلەپ تۇرعان كۇيى بىلاي دەدى:
«اۋەلى ءامۋداريا مەن سىرداريانىڭ سۋى ازايدى، سوسىن قۇمنىڭ ىستىق وڭەشىڭدە جاتقان تەڭىز تارتىلدى، تەڭىزدەن ايرىلعان سوڭ مىنا قۇلان جورتقان قۋ ولكەگە اسپاننان تامشى تامبايتىن بولدى. بارلىق ءزىلزالا پالە تابيعات تەڭدىگى بۇزىلىپ، اپات كەلگەننەن بالكىم. بالكىم...»
«بار پالە پەيىلدىڭ تارىلىپ، قۇلقىننىڭ ق ۇلى بولىپ كەتكەننەن. اپات سىرتتان كەلگەن جوق، ىشتەرىڭنەن شىقتى».
مىنا سۇمدىقتى ەستىگەن ابىلايدا ءۇن جوق.
— «قول تيمەيدى، قول تيمەيدى دەپ ءجۇرىپ مولامدى سۋعا اعىزىپ قۇرتتىڭدار. ولمەيتىن ءومىر ىزدەگەندە جارىق دۇنيەنىڭ تاتتىلىگىن قيماعانىم ەمەس، سەندەردىڭ ۇزىن ارقاۋ، كەڭ تۇساۋ جۇرىستەرىڭدى، ءپاتۋاسىز مىنەزدەرىڭدى جونگە سالام با دەپ كوپ دامەلەندىم. دايەكسىز بەكەر باسىمدى اۋىرتىپپىن. ەندى مىنە تولقىپ اققان داريا جوعالعان، جەردىڭ تۇگى قىرقىلىپ توزاڭى شىققان، تۇزدى سۋعا ىشتەرىڭ اۋىرىپ، ىڭىرشاعىڭ اينالىپ ولۋگە اينالىپسىڭ».
— «قورقىت بابا، — دەپ ءۇنى ازەر ەستىلدى، — ءتان ولسە دە جان ولمەيدى، قاسيەتتى كىسىلەردىڭ رۋحى ساعىم بوپ، بۋ بوپ جەردىڭ توسىڭدە زامان اقىرعا دەيىن ەلبىرەپ، جەلبىرەپ ۇشىپ جۇرەدى دەگەن نە ءسوز؟.. سەنەيىن بە، سەنبەيىن بە».
— «ءسوز بولعانىڭا! وسىدان ەكى مىڭ جىل بۇرىن دۇنيەدەن وتكەن قورقىت بابانىڭ رۋحىمەن بەتتەسىپ وتىرعان جوقپىسىڭ، شەكەڭدەگى كوز بە، الدە باقىرايعان بەز بە؟ — دەپ تاعى كەيىپ الا جونەلدى. — ولگەن كىسىنىڭ مۇردەسىن قابىرگە قويىپ، توپىراق سالعان جۇرت قىرىق قادام جىراق شىققاندا شىبىنداي شىرقىراپ ۇشىپ كەتكەن رۋح قايتا اينالىپ سوعادى. ەپەلەكتەپ كوپ ۇشادى. يەسىنىڭ جۇرگەن جەرىنە قايتا اينالىپ بارادى، باسپاناسىنا ەنەدى، سۋىق تاننەن جازاتايىم شىعىپ كەتكەن رۋح مىنا سالقىن دۇنيەدە شىر كوبەلەك اينالىپ، مەكەن ەتەتىن، ەنەتىن جايلى، جىلى دەنە ىزدەپ ۇزاق جورتادى. ەسكى قىستاۋلاردى تۇنەمەسى ىدىس-اياقتى سالدىراتىپ جۇرەتىن مازاسىز ءۇي يەسى — سول رۋح بولادى».
«مولانىڭ ماڭايىندا ۇيىقتاپ قالعان كىسىنىڭ اشىق-شاشىق جەرىنەن دەنەسىنە ەنىپ الىپ، ويانعان كەزدە مۇلدە بوتەن مىنەز، وزگە ادام بولىپ شىعا كەلەتىنى — سول رۋحتىڭ باسقا دەنەگە كىرىپ كەتكەنى، جۇرت ونى «جىندانعان» دەپ تۇسىنۋدەن قالادى، بارا-بارا ماڭايىنان بەزە قاشادى. ولگەن كىسىنىڭ رۋحى يەسى تىرىسىندە جاقسى كورگەن مۇلكىنە، مالىنا كوپ اينالىپ كەتپەي جۇرەدى. مەنىڭ رۋحىم شاناق قىلقوبىزىمدا قالعان. سول قوبىزدى بەزەكتەتىپ، بەبەۋلەتىپ كوپ تارتقان كىسىنىڭ كوزىنە ۇشىپ جەتىپ كورىنەتىنىم سودان. قورىقپا، بوتەن نارسە ويلاما!».
— ەندى نە ىستەيىن، بابا ارۋاعى.
— باستىڭ اياق، اياقتىڭ باس بولعان زامانى وسى، قىل قوبىزدى الىپ بەزەكتەتە بەرمەي وتىڭنىڭ باسىن تۇزەت، بوساعاڭ تۇزەلمەي ەسىڭ كىرمەيدى، ازامات تۇراعىڭ قايتىپ كەلمەيدى. بەسىگىڭدى قامدار اق جاۋلىقتى قايتارىپ اكەل.
— مالدى قايتەم، ارۋاقتى بابا؟
— تامۇق تۇرعىنى بولىپ جۇرە بەرمەكپىسىڭ، ەسىڭ باردا ەلىڭدى تاپ، ابىلۇيگەننىڭ باسىنا بايالىش ءۇيىپ لاۋلاتىپ تۇرىپ وت جاق. جالىن ءتىلى تاڭ الەتىندە قالاي جەلپىنسە، سولاي قاراي مالىڭدى ىقتاتىپ، پاناڭدى تاپ. ەسكى جۇرتتا ومالىپ وتىرا بەرسەڭ سۇيەگىڭ شاشىلىپ قالادى، قويىڭ يت-قۇسقا جەم بولادى. قىزىلدىڭ قۇمى استىنان ءدۇمپىپ كوپ ۇزاماي ەنتەلەي جىلجىپ ەناپات قيىردى جۇتىپ سالادى».
— جەنت قالاسىن باسىپ قالا ما؟
— «جەنت قالاسىن، اكەڭنىڭ مولاسىن، قوي قوراسىن قۇم تەڭىزى تىپ-تيپىل ەتىپ جۇتىپ سالادى، قۇتىل!.. كوتەرىلە كوش!.. ورتالىقتاعى قۇدايلارعا حابار بەر!..»
وسىنى ايتىپ قورقىت اۋليە كەمسەڭ قاعىپ قاراكولەڭكە بۇرىشقا جۇتىلا بەردى. سىرتتاعى جەل سارناۋىن ۇدەتتى. مالداس قۇرىپ وتىرعان ابىلاي قولىنداعى قىل قوبىزدى تاستاي سالدى، تۇلا بويىن ايتىپ بولماس ۇرەي كەرنەدى. الدەكىم سىرتتان كەرنەي شالىپ، اتتانداپ، جاۋ شاپتىلاپ جۇرگەنگە ۇقسايدى. كەشەلى بەرى اۋا رايىنىڭ قاباعىن قارس جاۋىپ، جەلدەتىپ، شايپاۋ قاتىنداي شالا ءبۇلىنىپ تۇرعانى تەگىن بولمادى. كەشكىلىك كۇننىڭ باتىسى دا تىم جايسىز ەدى. مامىرايحان كەلىپ كەتكەلى مالدىڭ ۇركۋى بوتەن، ءالسىن-الى سىرتقا جۇگىرىپ شىعىپ، قورانى بارلاپ، مالدى جايعاپ قۇيرىعى قونىس تاپپاي كەتكەنى سودان. جاڭا الگىدە قوبىز شالىپ، قورقىت بابانىڭ ارۋاعىمەن كادىمگىدەي تىلدەسىپ وتىرعاندا سىرتتاعى مال جانە ۇرىككەن، بۇل بارىپ، قوراعا ەنىپ، قوي ىشىنە قۇم مەشكەيى ەشكىەمەر كىرىپ كەتتى مە دەپ ولاي-بۇلاي ءجۇرىپ كوپ قاراعان، اياق استىن ابايلاعان. قايتا كەلىپ، سۋىق كوردەي ۇيىنە ەنىپ، كونە قوبىزدى سويلەتكەنى سول، دۇمدۇنيە وزگەرىپ جۇرە بەردى. قورقىت باباسى ۇيگە ەندى، ەندى قاراسا قابىرعا جارىلىپ، سول جارىققا ەنىپ كەتكەنگە ۇقسايدى، جىم-جىلاس.
الدەقايدان الاپات باستالايىن دەسە جەردىڭ بەتى جىبىرلاپ شاڭ كوتەرىلىپ كەتەدى دەۋشى ەدى، جەلدىڭ ازىناعان سارىنى وزگەردى. كۇن وزگە تۇستان قۇلانيەكتەندى، كوكجيەكتەگى قۇم جوتاسى كيىزشە جەلپ-جەلپ ەتتى، مال ۇدەرىپ شۋلاپ جونەلدى.
ابىلۇيگەننىڭ ماڭى داۋىل تۇرعانداي تۇتەلەندى. ابىلاي قويشى اياعىن اتتاتا باسىپ اۋدەم جەردەگى اكەسىنىڭ قابىرىنە جەتتى. بۇرىن تۇيەجوندانىپ، نۇسقالانىپ جاتۋشى ەدى، ءقازىر كوزگە ىلىنەر-ىلىنبەس توبەشىك قالىپتى. ەندى بىرەر جىلدا مۇلدە جەر بولىپ بىتەتىن. باسىنا سەكسەۋىل بۇتاسىن بەلگى ەتىپ قويىپ، سول بۇتاعا اق شۇبەرەك بايلاپ، كوڭىل دەمدەپ، ولاي وتكەندە، بۇلاي وتكەندە قول جايىپ قۇلقۋاللانى ايتىپ ءجۇرۋشى ەدى، جەتىمسىرەپ جاتقان مولا جەرگە جۇتىلا تۇسكەندەي، ەندى اۋا كوشكەلى تۇرعان ۇلىنان ەشتەمە دامەتپەستەي. تومپەك ۇستىنە ءتۇپ ادىراسپان ءوسىپتى، سارى جەلمەن جۇلىنا جازداپ بۇگىلەدى.
«ال، كوكە، قوشتاسقالى كەلدىم. كوشەمىن»، — دەدى ابىلاي قوس الاقانىن كوتەرىپ بەتىن سيپاپ.
«ەندى قايتا اينالىپ وسىناۋ ولكەنى باسامىن با، جوق پا، بىلمەيمىن». «قورقىت بابا ەرتەرەك كوتەرىل، كوش دەپ كەڭەس بەردى. انا قۇدىقتىڭ سۋى اشىماعاندا، جەردىڭ وتى قايتپاعاندا، قۇم ەنتەلەپ جەر-جيھاندى باسپاعاندا مال باعىپ جۇرە بەرەر مە ەدىم. قاجىدىم، قايراتىم تاۋسىلدى، قىرىققا جەتپەي جاتىپ شاشىم اپپاق بولىپ اعارىپ كەتتى. سوكپە، نالىما، كوكە، بىزگە بۇيىرعان تاعدىر سالماعى زىلدىرەك، وزگەشەرەك بولدى».
ەڭكەيىپ، مولا ۇستىندەگى ءتۇپ ادىراسپاندى جۇلىپ العىسى كەلىپ وقتالدى دا بويىن دەرەۋ تىكتەپ، قولىن تارتىپ الدى. ونسىز دا تۇلدىرى
قالماعان مولانى توناعىسى كەلمەدى. جىلاعانى، كۇلگەنى بەلگىسىز، كەۋدەسىنەن شيىق-شيىق ەتكەن جايسىز دىبىس شىعاردى دا، يىعى بۇلكىلدەپ بۇرىلىپ كەتتى. ىرىگەن ايراڭداي بەتى الەم-جالەم قىزارىپ كۇن شىعىپ كەلەدى. وسىنشا جىلۋى جوق، بەيوپا تاڭ شاپاعىن كورگەنى جاڭا. قوراسىنا جاقىنداپ كەلگەندە ىرگەدە دومالاپ بارا جاتقان جاندىكتى كوزى شالدى. كادىمگى الا قابىرشاقتى قۇم تاسباقاسى، تىربانىپ، ۇمتىلىپ اياعىنا جارماسقىسى كەلەدى. بۇل بايعۇستىڭ ىنىنەن بەزىپ اياق استىندا جۇرگەنى نەسى دەپ ويلاعان، جەر استىنان قاتەر سەزسە - تاسباقا، جىلان ىننەن بەزىپ كەتەدى دەۋشى ەدى، شىنىمەن توبە جىلجىپ، اۋا اۋىسىپ اقىرزامان باستالعانى ما؟ تاسباقانىڭ تۇيمە ءوزى وڭمەنىنەن ءوتىپ بارادى، جۇرەك باسى ءدىر ەتىپ، الدەنە جامانشىلىقتى سەزگەندەي بولدى، اپىرماۋ دەدى، مىنا مۇنداردىڭ كوز جانارى باياعى قۇمعا كەتىپ، ۇشتى-كۇيلى جوعالعان دۇكەنشى وڭعاربايدان ەش اۋمايدى عوي! سول پاقىر تارازىدان جەپ، شالداردىڭ ارعىسىنا ۇشىراپ تاسباقاعا اينالىپ كەتتى دەۋشى ەدى، راس بولسا راس شىعار، كوز جانارى كىسىگە سونشاما ۇقساس ماقۇلىقتى كورگەنى وسى. ابىلاي سۋىق تەرگە مالشىنىپ، تالتىرەكتەي باسىپ بارىپ قوي قامالعان قورانىڭ ەسىگىن قيقاڭ ەتكىزىپ اشىپ جىبەردى.
You Might Also Like
-
قۇرمەتتى اعايىن! مىنە، جەلىپ وتىرىپ، 60 دەگەن بەلەسكە دە كەلىپ قالىپپىز. مەن ءوزىم پايعامبار جاسى 63-كە كەلسەم، ارتىمنان ەرگەن وكشەلەس ءىنىم بۇل دا 60-قا شىعىپ وتىر. وتكەن ءومىر كوز الدىڭا كينو بولىپ ...
